Unplugged

Eerste tekenen van een gevorderde leeftijd: ik krijg de behoefte om over muziek van meer dan 10 jaar geleden te beginnen jubelen.

Via mijn paps kwam ik in contact met wat heet "goede muziek" en MTV, destijds nog een zender met iets of wat smaak van muziek. En zo leerde ik dan natuurlijk ook de fameuze MTV Unplugged sessies kennen. De absolute topper van die reeks was toch wel zonder twijfel Nirvana.



Ik behoorde tot de "alti-klasse", droeg Dr.Martens vol overtuiging, wilde niks weten van aansluitende truitjes en opteerde liever voor gebreide slobbertruien en prefereerde muziek vol gitaarsounds en zeker geen house-beats. Je kan dus wel snappen dat ik reikhalzend, bewonderend en genietend de Unplugged-show van Kurt Cobain aanschouwde. Gebiologeerd zat ik naar de kijkbuis te staren. De video registreerde. Een dag later lag de cd bovenop de stapel.

Vandaag is mijn smaak verruimd, kies ik wel voor iets elegantere kleding, hou ik van een hoge hak en heb ik graag wat beats. Maar de cd Nirvana Unplugged beland nog regelmatig in de cd-lade. De video heb ik grijs gespeeld en is nu onvindbaar. Het is echt een sterk staaltje noten. Ik hoor nog steeds waarom ik het destijds zo goed vond, voor mij een kenmerk van goede muziek. Het is terecht een legendarische sessie geweest. Het is het gevoel dat de rauwe stem en de gitaren geven. Het beeld van Cobain op zijn stoel, de sfeer, de kleur.