Ik was vanavond bij Pino. Het is te zeggen: in zijn restaurant. Eindelijk: jaren geleden al wilde ik zijn keuken smaken, maar mijn companie vond de ruimte te licht, te basic. Nu werd mijn geduld beloond en was mijn companie ook gezellig.De kok stelde ons vaag en licht-schuchter het menu sorpresa in het lyrische Italiaans voor: antipasto met rode mul, primo met inktvis en ragu, secondo met San Pietrovis. Een witte wijn van Pecorino tekende de lijnen van de maaltijd af. Het was werkelijk verrukkelijk!
Ik ben helemaal in de wolken. Italianen weten hoe ze mensen gelukkig moeten maken, hoe ze mensen een goed gevoel moeten geven en hoe ze iemand voor even de zorgen en beslommeringen van elke dag moeten doen vergeten. Met zo'n drie ingrediënten doen ze je de hemel naderen. Serieus, ik zweer dat ik bijna sintepieter zag!
De hemel zag ik niet toen ik bij mijn koffie - uit een romantisch mooi kopje, van een Napolitaans karakter - mijn eerste grappa proefde. Niet te drinken! Het is iets voor mannen en ik ben dat duidelijk niet! Het brandde, het bracht mijn peristaltische beweging in verwarring en het was te bitter, te droog, te ... vanalles té!
Pino komt op mijn lijstje!
haha, die kennen we ook. we zijn pino naar al zijn restaurants gevolgd ,dat aan het stuc, dan verder op de naamse straat - daar heb ik nog gewerkt!- en nu dit. en daarvoor had ie ergens een winkel... lang geleden.
BeantwoordenVerwijderenlekker en gezellig, altijd al mijn oordeel geweest
Ik ken alleen dit nog maar en het was een voltreffer: lekker, gezellig, geweldig!
BeantwoordenVerwijderenOh tof!!!