Sono ritornata e voglio ritornare!

Het was een eeuwigheid geleden (10 jaar zo leerde een brief over een schoolreünie me) dat ik nog in de Eeuwige Stad was. Voor een stad die je meezuigt in heden en verleden, die bruist en leeft is een decennia erg lang, te lang!

De Castelli Romani zijn de ideale weekenduitstap voor de Romeinen, dus nu ook voor ons. Dit is het vulkanische natuurgebied net buiten Rome. Het gebied is bespikkeld met zo'n 15 gemoedelijke stadjes. Bij ons is het vooral gekend van de Frascati-wijn. De stadjes, het Palazzo di Chigi (decor van Il Gattopardo), de wijn, de fonteinen, de bruggen over het dal, de vulkanische meren ... we leerden het allemaal kennen onder een stralende Italiaanse zon mede dankzij de hulp van een Italiaanse chauffeur. En dan bedoel ik het in de volledige betekenis van het woord: Italiaans, rijdens met een busje, maar stoppend, optrekkend, scherend, toeterend enz. Mijn voorraad Touristil werd gretig afgenomen door mijn compagnons. Godzijdank.

Na een gevleugelde tocht doorheen het Italiaanse platteland volgt ontegensprekelijk een heerlijke maaltijd. Bjéké en ik kozen daarvoor in de straatjes rondom piazza Navona een gezellig terrasje uit. Alles op en top Romeins, alleen een beetje veel jammer dat er een dikke Amerikaan naast ons plaatsnam. Iets wat niet bevordelijk is voor het genot. Dit scenario herhaalde zich bijna elke avond, gelukkig wel zonder de Amerikaan! We lieten pâtés, pasta's en ander Italiaanse culi-lekkernijen over onze tongen glijden, heerlijke wijnen werden uitgekozen en kriebelden onze kelen. La vità è bella.

Onuitgeslapen, maar gelukkig begonnen we aan de lesweek. School volgen in een van de mooiste talen ter wereld, in een van de indrukwekkendste Italiaanse steden, met een stralende zon boven je hoofd ... wat wilde ik nog meer? Uitstappen naar Trastevere, Campo dei Fiori, San Pietro, de Tiber, het Joodse kwartier, het Colosseum enz. bijvoorbeeld?! Rome is een openluchtmuseum.

We voldeden het hele lijstje. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat waren we op trot. We praatten in het Italiaans, we leefden op zijn Italiaans, we aten op zijn Italiaans, we dronken NIET op zijn Italiaans (dat laatste had wel jammerlijke gevolgen: een pijnlijke vinger, een blauwe bovenarm, woelige dromen, ontmoetingen met een zekere Andrea, verkeerde bussen, enz.), we discussieerden op zijn Italiaans ... Bellisismo!

Een geheel nieuwe ervaring deze week was mijn eerste klassieke concert! Samen met Sylvester, Trudi, Marilena en Beatrice trok ik naar het Parco della Musica, een nieuwe concertsite ontworpen door Renzo Piano voor een concert van het Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia. Zowat het beste klassieke ensemble van Italië. Dirrigent Vladi Jurowski begeleidde - inclusief zogenaamd sex appeal - strijkers in een stuk van Tsjaikowski en een van Stravinsky. Het was prachtig!

Heel Roma, heel de week, heel de ervaring... Het was genieten met volle teugen. Lachen, huilen (ja, dat ook - een licht beschonken moment), leren, ontdekken. En nu heb ik zo'n heimwee!! Ik wil terug. Ik mag terug. Niet naar Rome, niet naar Italië, maar naar mijn werk.