Twe weken "platte rust" voor de Belgische Italiaanse les. Voor een passie wil dat evenveel zeggen als een cold turkey ondergaan en leeg achterblijven. Ja, serieus, ben ik een drama queen?! Maar gisteren mocht ik weer plaatsnemen op de schuivende plastic stoelen, achter een vies en vuile, te kleine schrijftafel, voor een groengekleurd schoolbord en luisterend en kijkend naar mijn eigenste kruising tussen een bescheiden Belg en een rusteloze Italiaan: je moet zelf komen zien wat dat geeft!De vermoeidheid die bij la mia amica de bovenhand had op lichaam en geest, kreeg echter geen vat op de pittige Italiaanse dialogen. Résultat: een vrolijke afsluiter van een lange en moeizame dag, die me weer deed dromen van Romeinse dagen, Toscaanse cene, Siciliaanse wijnen en midden-Italiaanse gelukzaligheid.
Mag ik toch ook in alle bescheidenheid nog even toevoegen dat dus die eigenste kruising afscheid nam van noi due (Beatrice e io, het mag gezegd worden) met de gevleugelde woorden: "Jullie gaan nog veel Italiaans leren. Jullie gaan ver komen met het Italiaans. Ik voel dat." En als een Italiaan iets voelt, kan je dat maar beter voor waar aannemen, nietwaar?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!