Tajine geserveerd

Mijn eerste tajine (de soort maaltijd, niet het object) is een feit. Een goedgelukt feit zelfs. Tegen alle verwachtingen in. Ik had geen zin om te koken, maar gezien het feit dat ik hier de avond alleen doorbracht, was er niemand die ik als kok/butler/loopjongen/... kon aanstellen (de Went had het jammer genoeg nogal druk ;)). En een mens moet toch eten. Zeker eens mens die net houdt van versmeltende heerlijkheden. Dus ging ik aan de slag.

Een muziekje van Serdar Ortaç op een voldoende hoog volume blaasde Arabische feeling en energie de lucht in. Theelichtjes met gouden en blauwe gloed vervulden de functie van sfeermakers. Ik nam de veizel in mijn hand, duwde, draaide en overwon! De kruidenmix bovenop de aardappelschijfjes en de vis. Het geheel in de tajine-van-dienst: het Ikea-broertje van Creuset.

Tijdens de 40 minuten prutteltijd kwamen al de heerlijkste geuren voorbij gegolfd: ik ruikte de Romeinse olijfolie, het paprikapoeder, de mengeling van look, koriander en peterselie, de vis kon ik al bijna proeven, de tomaten die werden bekampt door de aardse smaak van groene paprika. Ik werd ongeduldig en hongerig. Mijn geduld werd wel dubbelendik beloond: het was echt overheerlijk! Smaken waren uitgebalanceerd, het gerecht was net nog vochtig genoeg.

Nu zit ik propvol.