Napels zien en terugkomen om erover te vertellen

Ok, Bieke was al lyrisch over deze Zuid-Italiaanse stad, maar had me ook haar zorg uitgedrukt. Je zou door het vuil en de graffiti moeten kunnen heenkijken, doorheen de zwervers en verkopers van prularia op de Piazza Garibaldi, doorheen het verval enz. Eén ding heb ik geleerd: Bieke kan net zoals mij heel goed doemdenken! :) Of ik heb gewoon ook een hart voor Italië en zijn steden!

Mijn reisgezel troonde me mee naar de steegjes met de fameuze kerststalletjes, naar de Duomo (die op deze uiterst katholieke dag vreemd genoeg potdicht was), naar de Via Toledo - één van de winkelstraten van Napoli (en dan zou Milano een winkelstad zijn... Dan is Napels toch wel het shopping walhalla), naar met palmbomen omzoomde pleintjes, naar barretjes waar de eerste apero's al genuttigd werden, naar het literaire schitterende café Gambrinus, naar Piazza Plesbiscito (sorry, ik kan het nog steeds niet uitspreken, noch schrijven). Ik genoot met volle teugen. De druilerige regen kon me niet deren. De dag werd besloten in ware Diva-stijl in een restaurantje aan Borgo Antico met een stel lekkere obers, heerlijke visgerechten en een -uch uch - echte straffe Napolitaanse espresso ...

Vermoeid in bed en vroeg weer op, want we zouden de vernietigende en vooral bewarende kracht van lava gaan bewonderen. Pompeï hadden we beide al bezocht, dus nu ging het richting Herculaneum. Een kleinere versie, maar toch ook erg mooi. Een setting met de zee voor ons, de Vesuvius achter ons. En een heerlijke zon boven ons.

De namiddag zouden we doorbrengen in Sorrento, een stad iets verder in de baai. Onze tijd werd echter ingekort door de vreemde logica van het Italiaanse treintje dat er ons moest brengen. Oké oké, eigenlijk was het onze fout, maar dat is moeilijk toegeven. Het uitzicht was er prachtig, de geuren opnieuw heerlijk, de sfeer magisch ... En de winkels fantastico! Anders gezegd: we hebben ons hart opgehaald.

En de zon klom opnieuw kranig omhoog de volgende dag. Ik voelde me gelukkig: één van de mooiste en speciaalste Italiaanse steden, zon gepaard met heerlijke temperaturen in november, heerlijk eten, een mystieke baai, tintelende wijn (wat verwacht je anders van een wijn die vernoemd is naar de tranen van Christus?), een persoonlijk reisgids die meteen ook fantastisch gezelschap is en geen deadlines!

Dagje Napels, dagje weg, dagje Napels en weer dagje weg: Capri! Eén van de eilanden in de een van de meest mooie baaien die ik ooit gezien heb (nvdr, ik heb nog niet zooo veel baaien gezien, maar toch).
Ik kon alleen maar elke dag opnieuw uitkramen hoe prachtig alles was, hoe heerlijk en hoe geweldig. Bieke begon waarschijnlijk al te denken dat ik dan toch achterlijk was. Werkelijk, de sfeer, de pracht en praal van Napoli en omgeving is erg moeilijk in de juiste bewoording te omschrijven. Degene die beginnen te kakelen over stapels vuil op straat, torenhoge criminaliteitscijfers en de bijhorende onveiligheid, lelijk verval enz. hebben kilometers ongelijk! Ik heb maar één raad voor hen: boek je een ticket, neem die oogkleppen en vooringenomenheid weg en trek zelf eens op onderzoek!