Een beetje Italië in België

Illy, Lavazza, Fiat 500, il vino, la cucina, la mamma, Alessi, Armani ... Ik heb wel wat met Italiaanse producten en merken, de Italiaanse keuken, het Italiaanse concept van genieten van overheelijke eenvoudige gerechten, de intonatie van een Italiaanse "buongiorno". Dus leek ExpoItalia wel iets voor mij.

Compagnon Bieke werd verwacht voor een ontspannend en uitwaaiweekend in het zuidelijkere deel van België. Geluk bij een ongeluk: ze gaf me haar vrijkaarten en zo kon ik mama en papa Sas, alsook een goede vriendin van hen meevragen, allen ook gek van bovenvernoemde Italiaanse begrippen.

De Italianen hadden slechts paleis 2 op de Heizel ingepalmd. Ondanks de lichte teleurstelling van de relatief kleine oppervlakte en het ontbreken van de toeters en bellen bij de Fiat 500, slaagden we er natuurlijk wel dubbel en dik in te genieten van het aanwezige lekkers. Onze aandacht richtte zich naast de toeristische brochures vooral op de wijnen en kazen.

Voor het eerst in mijn leven kon ik de geneugten ervaren van een lekkere Brunello di Montalcino. De wijn maakt zijn naam echt wel waar. Nog meer dan de gerenommeerde fles van vorig weekend (ja, ik word een volleerde wijnkenner) streelde deze zachte rode wijn met fijne toetsen mijn smaakpapillen. Ze schreeuwden direct om meer. Papa Sas kon jammer genoeg niet overhaald worden om een doos van deze klassieker in te slaan. Zelfs dochter's smeekbeden, lieve lachjes en smekende ogen vingen dit keer bot. Erg vreemd, gezien het onderwerp van verlangen. ;)

Met pijn in het hart nam het aantal meters tussen het meest uitstekende deel van mijn lichaam op dat moment en de Brunello-wijnflessen toe. Maar even verderop stond al weer een Italiaan vriendelijk te lonken: de stand van de Barolo. Het mag niet verbazen dat mijn vader er al een plekje had uitgezocht. Deze rode drank kon me in mindere mate bekoren. En dat terwijl ik het gewoon ben van de meest goedkope wijnen te drinken (pardon, zonder daarom te moeten inboeten aan smaak), maar een mens wordt snel decadent na het proeven van dit soort lekkers.

En een mens kan zelfs even genoeg krijgen van het degusteren van wijn, kaas en salami. Zelfs als die luistert naar ronkende namen. Dus ging het richting Leuven. Ik in mijn fonkelnieuwe Fiat 500 (ok, een mens màg echt fantasieën hebben!), het overblijvende trio in de VW Bora. ...
Was het maar zo. Verder dan de klink adorerend aan te raken, ging het jammer genoeg niet.