Er zat nog eens een avondje film in. De keuze was gevallen op The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford. Een hele mond vol voor een wat enkele uren later een matige film zou blijken.Over het algemeen zie ik Brad Pitt graag spelen. En nee, dat heeft weinig te maken met meneer zijn looks (die wisten gisteren trouwens niet echt te bekoren, maar dat tussen haakjes). Maar in zijn titelrol van deze film kon hij me niet mee in het verhaal trekken.
Heeft dat te maken met het feit dat ik niet echt vetrouwd ben met de mythe van Jesse James en dus weinig betrokkenheid voelde? Maar bij Gangs of New York was ik ook niet echt vertrouwd met de bendeoorlogen destijds en daar voelde ik wel enige sympathie voor bepaalde figuren.
Is het dan de matige achterlijkheid die bepaalde personages ten toon spreiden en die steevast in films gesitueerd in de zuidelijke staten van de VS opduiken? Misschien, hoewel dat kindse evenzeer charmant kan zijn.
Is het de langere duur van de film? Nah, niet echt, want die viel me niet zo op, hoewel het verhaal naar mijn gevoel wel onnodig langer werd uitgesponnen.
Ach, het is waarschijnlijk gewoon één van die flics die veel mensen naar de bioscoop weten te halen, dankzij het onderwerp, dankzij de hoofdrolspeler, dankzij het marketingmechanisme of dankzij mond-aan-mondreclame. Het was een fijne avond met een matige film, maar zeg nu zelf: wat is het belangrijkst, e!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!