Possibility to be...

Fris en monter het bed uit tuimelen in de ochtend. 

Een uur joggen, gevolgd door een uur yoga in de meest hippe outfit waarin van enige blubberigheid geen spoor te bekennen valt. 

Dromen waren machtig en avontuurlijk, de nacht sensueel zinderend. 

 Beautiful body in beautiful perfect passende dress. 

Ellenlange wimpers, perzikhuidje en torenhoge shoes elegant incluis. 

Voldaan zijn na een ontbijt van granen, havermout, droge vruchten en zure yoghurt.

Het aura staat op energetic, in balans en badend in positivisme. 

Drukke werkdag, maar no stress. Wat is dat "stress"?

En 's avonds de mooiste ingrediënten uit de beste supermarkt voor dat gezond en smakelijk maal dat niet de week eerder ook al op het menu stond.

Barely. Possible.

Reality check: uit bed tuimelen in de ochtend, zinderingen in de nacht, mascara, oogschaduw, dress and high heeled boots, geen perzikhuidje, body met rondingen incluis, ontbijt van heerlijk zelfgebakken brood. Het aura staat op moe. Drukke werkdag en stress. En Carrefour. Voor sluitingstijd. Zonder inspiratie.

To do-plan: koop de Delicious en wacht niet tot thuis om je te verlekkeren.

Re-check: fris en monter uit bed tuimelen. 

Een uur joggen, gevolgd door een uur yoga in de meest hippe outfit waarin van enige blubberigheid geen spoor te bekennen valt. Dromen waren machtig en avontuurlijk, de nacht....

Gebakken vis op saffraan-tomaataardappels (4 personen)

60 ml olijfolie

4 tenen knoflook, in dunne plakjes

250 gram trostomaten

900 gram kruimige aardappels, geschild, in schijfjes van ong. 1 cm

300 ml groentenbouillon

flinke snuif saffraandraadjes

50 gram ongezouten boter, gesmolten

1 tl gesneden verse thijm

1 tl gesneden bladpeterselie

4 dikke stukken stevige witvis (bv. kabeljauw) van 200 gram (zonder vel)

Verwarm de oven voor op 200°C. Verhit de olie in een diepe koekenpan op middelhoog vuur. Voeg de look toe en roerbak 1 minuut. Voeg de tomaat toe en bak 2 minuten tot de tomaat zacht wordt. Draai het vuur laag, voeg de aardappelschijfjes, de bouillon, saffraan en 0.5 tl zout toe. Laat 15 minuten zachtjes koken tot de aardappelen bijna gaar zijn. Schep in een braadslee of ovenschaal en bestrooi naar smaak met zout en peper. 

Meng de boter met de gehakte kruiden in een kom. Leg de vis op het aardappelmengsel in de kom. Bestrooi de vis met zout en peper en bedek de vis met de kruidenboter. 

Bak 10-12 minuten in de oven tot de vis net gaar is en de aardappels zacht zijn. 

*

Serveer met een mengeling van warme groenten 

zoals courgette, aubergine, paprika of met een frisse groene salade.  

Inspirerende buikdans

Het is de verfijning, de elegantie, de zwoele muzikale tonen of net de opgewekte melodieën, het is de toelating om op en top vrouw te zijn dat me allemaal aanspreekt in bellydance. Het is het zelfbewustzijn, de emotie.

Het is dat alles dat ik onlangs terugvond. Ook terugvond in Daniela - Belgische ouders, Venezolaanse geboorteplaats op het paspoort, opgegroeid in de US of America en bellydancing. En hoe!

Wauw, this lady's got style, met hopen. Maar ook persoonlijkheid, durf, techniek, een overtuigende en brede glimlach, body feeling en smaak! Ze danste gewoon verrassend en damn elegant mijn iPod away: shimmy's op een tango-like nummer van Rupa & the April Fishes, hip dropping op een stuk uit Amélie Poulain's Fabuleux Destin, om belly rollend af te sluiten met de zware jolige stem van Paole Conte en zijn Via con me (it's wonderful), vol kippenvel. Prachtig!

Cosyness-standaard

De nieuwe gezelligheid - in dezelfde lijn als "paars is het nieuwe zwart" of "wit is het nieuwe zwart" ... je ziet liever roze? Wel "roze is nieuwe zwart" - is home made brood.

Vergeet wollen of vilten pantoffels, vergeet die nieuwste Woody-film met seuzie op de zetel, vergeet lange, winderige, zonnige winterboswandelingen met erna een bakkie warme choco, vergeet een kom tomatenroomsoep met handgedraaide ballekes, vergeet een plateau vol kaarsen in verschillende grootten (ook al zijn het roze en paarse druipkaarsen), vergeet snoezelige katten die liggen te spinnen op je buik, vergeet een pot ben&Jerry's New York Chocolate Fudge oplepelen met je beste vriendin, vergeet bloemen kopen op de zaterdagse markt om erna te beginnen met de middagapero, vergeet zondagmorgen soezelend in bed doorbrengen met mister charming ...

De nieuwe standaard voor cosyness is zelf brood bakken. En nee, niet van dat semi-zelfgebakken brood uit zo'n lelijk gedrocht van Domo, maar het zelf gekneden, gerezen, gebakken brood, waarbij je handen onder het plakkende mengsel van water, bloem, gist, suiker zit, waarbij je voelt dat het meer consistentie krijgt, waarbij je steeds meer geuren ruikt, waarbij het tijdens de eerste rijstijd al stoer ziet groeien. En waarbij je allerlei heerlijks kan toevoegen om het dan heerlijk geurend af te bakken.

Ja, dat is gezelligheid. 

Op het goede spoor

Ik heb gevloekt en getierd, weliswaar het eerste luidop, het tweede in mijn inwendige roep&tier-kamer. Dat het allemaal apen zijn, luiwammesen, dat ze misbruik maken van hun rechten, dat ze het idee niet snappen, dat ze de verkeerden raken ... de ergste verwijten schrijf ik hier het best niet neer om niemand te "schofferen". Nochtans ben ik socialistisch van aard - ze durven het ook wel eens "naïef" te noemen - en vind ik dat ik nu al het statuut "heilige -itus" moet krijgen voor mijn tentoongesteld begrip in deze wereld.

Maar deze keer, met de rist treinstakingen en -acties, heb ik dus gevloekt en getierd, zonder begrip. Maar ook deze keer moet ik toegeven dat er heel wat goede zaken waren aan die extra lange koffiepauze van de socialistische treinbestuurders en consoorten. Zoals dat ik in een warme, doch luchtige en vooral lichte omgeving kon thuiswerken. Mét city view en een erg liefelijk herfstzonnetje. Het licht bleef ook branden op deze werkplek. En het geurde er ook naar heerlijke bloemen - waarvoor dank broetie, schoonzusje en "Uuuuune" zoals ze zichzelf voorstelt - in plaats van naar verdorde, oude heksen, walmen sigaretten en zure yoghurt.

Ik kon ook om 16.28 u. beginnen met de apero - hey, het kan alcoholischer: ik ken iemand die me om 11u een sms stuurde dat ze aan de apero zat met haar tweede helft. Oké, zij moest geen teksten opstarten én meteen afronden, maar het bevordert de creativiteit volgens Van Gogh - en om 18.03u kon ik mijn voorgerecht-ingrediënten laten "chambreren". Midden op de dag kon ik in plaats van een lunchpauze - who needs lunch when you can sleep? - een dutje doen. Bovendien kon ik luidop, ongegeneerd, doch mompelend brommen op vervelende collega's. Top of my bill: lover en amant, naarstig aan het werk, naast me, de lucht ademt concentratie. I like. 

En ja, mijn werk is al klaar! Laat die stakingen dus maar komen.

De man die zijn volk leerde koken

Ik ben fan. Van Jeroen Meus. Het heeft wat geduurd. Het was geen coup de foudre. Met zijn Leuvense accent en ongedwongen aanpak drentelde hij stilletjes aan mijn kookwereld binnen. Traag en op losse momenten leerde ik hem kennen. Tv, Leuvense straatpraatjes, radio, boeken... maar altijd in flarden, stukken, vluchtige aanrakingen. Tot ik voelde dat het toch eens tijd werd om eens gezellig met elkaar in de zetel  plaats te nemen. Voor een nadere kennismaking.

Tenslotte, als ik van zijn eten wil gaan proeven in zijn restaurant Luzine, een toch intieme en persoonlijke, gevoelsmatige beleving, dan wil ik hem van wat dichter kennen. Dus: zetel in, dekentje daar, tv aan, Jeroen achter het fornuis. Met gehaktbrood, met appeltaart, met tabouleh, met loempia's, met pladijs, met mosterd, met venkel... en vooral met tonnen sympathie, bevlogenheid en intens plezier. Ik hou van zijn komieke weerkerende "schuine streep, dagelijkse kost". En zijn jongensachtige, overtuigde argument "want euh ... ik vind dat niet lekker." En That's what I want. That what I like. A lot. Mijn dagelijks brood is zijn Dagelijkse Kost.

Le Nouveau Jamie Oliver est arrivé (était déjà là) et il est de Louvain!

Me and my red shoes

Ik had deze keer goed geslapen. Ik had niet intens en opgewonden gedroomd over hoe ik er de hele bekende wereld mee rond wandelde. Maar toen ik mijn rechter grote teen op de koude, houten ochtendvloer zette, sloeg de opwinding toe. Een schelle, blije stem in mijn hoofd riep het uit: "vandaag komen mijn rode shoes toe!".

Het gebeurt niet zo vaak, maar die ochtend vertrok ik als een kind dat op schoolreis gaat, huppelend en vol energie, door de grijze ochtendmist richting mijn grijze bureau. Ik had mijn eerste alinea van de dag nog niet eens beëindigd of een collega kwam, eveneens huppelend en vol opwinding, aangedraven met een groot zwart pakket. Pour toi. Ja hoor, sinds een ware shoe addict de redactie vervoegde, kijken we meer uit naar postpakketten dan naar de verschijning van onze tijdschriften.

Donkerrode - pardon, cassie red - pumps straalden ondeugend lonkend vanuit de doos. These beauty's will fit perfect around my feet, that's for sure. Zelfs wanneer de hak van - en ik citeer "approx. 4 inch" niet de vooropgestelde "maximaal 10 cm". Way higher. En ook als blijkt dat de Engelse maat 7 niet de gedachte 40 is, maar een 41. Yeah baby, want ze sluiten mooi aan en zitten heerlijk comfortabel.

De ideale zondag

Zondag kan zo'n blauwe, lege dag zijn. Als kind voelde ik het al aan: ik liep de hele dag met een onbestemde nervositeit rond, 's avonds voelde ik me steevast licht misselijk en eens in bed kon ik geen drooom vasthouden wegens open ogen. Gelukkig waren mijn ouders van de geïnteresseerde, ontdekkende soort en trokken we met gezin en vrienden het hele land rond naar musea en bossen.

Nature en nurture: same feelings op zondag, maar ook lekker veel leuke dingen op de planning, want we zijn van de ontdekkende en geïnteresseerde soort. En leuke dingen dat is absoluut ook ouderwetse, gezellige, tijdloze family time met mijn ouders, stoere broer, lieve schoonzus en hun prinsesje.

En omdat ik deels in een kookboek lees - of toch in de inleiding tot de recepten waar je al die verhaaltjes in vindt - hoort bij family time een buffet van lekkernijen: soep, die begon als pompoensoep met prosciutto op smaak gebracht met wijn en eindigde als pompoen-tomatensoep met prosciutto; crumble van appel, braambessen en pruimen die aanvankelijk (na 1.5 u oven) niet wilde "crumblen"; quich van broccoli en gerookte Ierse zalm, waar ik geen comments over heb.

En het pronkstuk: dit alles geserveerd/gepresenteerd met zelfgebakken brood! Het brood dat toen ik het wilde maken begon als een kom vol iets dat leek op modder met haverkruimels in en dat toen My Naked Chef zich eraan zette, uitgroeide tot twee mooie donkere en vaste bakbare broden.

Dat alles met de herfstzon op het terras! Ideaal.