Zorgende verwennerij

Volgens het vermaarde "PMS" - een bestoft instituut dat ondertussen een opfrissing kreeg en nu "Centrum voor Leerlingenbegeleiding" heet - bleek overduidelijk uit mijn test dat ik een zorgend persoon ben. Hun advies: verpleging of bijzondere jeugdzorg studeren. "'t Zal je goed bevallen." Even overwoog ik psychologie, maar na het licht te hebben gezien op Pukkelpop ging ik toch maar wijselijk voor mijn oude - als je dat kan zeggen bij iemand van 17 jaar - passie, de journalistiek.

't Schrijven kwam, het zorgen bleef. Maar dan niet voor de nobele onbekende, maar voor degenen die me lief zijn. Ik wil voor je zorgen, dus nodig ik je uit aan mijn tafel. Ik wil voor je zorgen, dus zal ik voor je in warme potten roeren. Ik wil voor je zorgen, dus hol ik tussen de drukke afspraken door naar een verstopte supermarkt, val ik bijna met mijn fiets door de zware boodschappentas en hef ik me een hernia onderweg naar huis.

Een man blijkt zich echter niet zo gemakkelijk te laten verwennen. Want terwijl ik de baktijd van de  ovenhapjes in het oog hield, de ui en bleekselder versnipperde, tegelijk de mosselen wilde schoonmaken om dan ook nog de pan voor de risotto te beginnen op te warmen, pakt het object van mijn verwennerij en liefde enthousiast ons nieuwe keukenhulpje - pardon, keukenHULP - uit, stalt hij alle accessoires bewonderend voor zich uit en kiest hij liefdevol de deeghaak om te beginnen met brood bakken ... Geen zittende, pratende, ontspannende aperitief.

Ik, ik deed door. Het is nogal tricky om risotto maken te combineren met het beheer van verschillende potten, pannen, ovens en snijplanken. Maar ik deed het. Asperges fijngesneden toevoegen, klontje boter erdoor, mosselen opschudden, parmigiano geraspt, limoensap over de risotto gesprenkeld... Etenstijd!

Het resultaat van de bezige aperitief? Verrukkelijk! Het smakelijkste en luchtigste brood dat ik ooit geproefd heb. Vers, krokante korst, luchtig kruim, vol smaak en liefde.Wie heeft nu wie verwend?