Kortrijk ligt aan de zee

Ik had een dubbel gevoel. De lente was in het land en ik sprong een gat in de lucht.  Het seizoen kondigde zich immers in zijn beste gedaante aan: met een blauwe lucht en een zonnetje. Maar 'k mocht niet naar Brugge trekken voor een lente-etentje in de fameuze Karmeliet. Niet getreurd, want om de lente welkom te heten, trokken my loved one en ik naar koninklijke badstad Oostende. Twee dagen zon, wind, grijze flatgebouwen, vlakke kustlijn, zand, zilte lucht en marginaliteit. Heerlijk!

In de Stad Kortrijk

Want, Oostende draagt zijn royale titel enigszins gehavend. De stad baadt in een gloed van vergane glorie, die het stadsbestuur plotsklaps lijkt te willen oppoetsen door de hele stad in een werf om te toveren. "Thermae Palace" galmt nog sierlijk na, maar van dichtbij kies je toch voor een ander slaapverblijf. De nieuwe straatstenen in het stadscentrum blinken nog, maar hondenpoep overal maakt er voor de wandelaar een soort hinkelbaan van. Winkelen is een aangenaam tijdverdrijf, maar amper een winkel die ik niet ken van thuis. En toch trekt deze stad aan. In zijn doffe glorie die ik nog voel schitteren hier en daar. In zijn volksheid die rondedansjes maakt met de chichi. In het ruisen van de oneindige wind en het stralen van de horizon. In het ontdekken van sfeervolle parels.

Salade Garnaal - letterlijk

Een parel die op mijn te-ontdekken-lijstje pronkte was het restaurant In de Stad Kortrijk, waar "een open keuken" wel erg letterlijk genomen mag worden. Nog voor menig bekende Vlaming zijn liefde voor dit volkse restaurant geuit had in De Morgen of ander sociaal aanvaard medium, fluisterde vriendin Rita me opgetogen en lyrisch toe: "Als je nog eens naar Oostende trekt, moét je met je liefde de tongetjes van In de stad Kortrijk proeven! Mét huisgesneden frieten en zelfgemaakte mayonaise: romantisch, volks, de top!" Wanneer Rita lyrisch is, dan weet je dat het goed is.

Vissoep

 De verwachtingen waren hoog gespannen. Door Rita, maar ook door het feit dat je niet kon reserveren, doordat de kaart beperkt was, doordat het interieur niet achter de een of andere hype holde, doordat het zo authentiek was, doordat het in geblutst Oostende lag. De grijze garnalen "van bij ons" waren oh zo eenvoudig, maar oh zo lekker. Verwachting 1 check. De vissoep kon qua smaak niet tippen aan de door mij aanbeden Vosselaarse variant en was net dat beetje te sterk afgekoeld, maar deed het toch nog goed. Verwachting 2 kreeg ook een vogeltje.

Op het moment suprême liet René ons toch in de steek. De in boter gebakken tong was heerlijk, romig en zacht. Check. Het waren de frieten. Onze Belgische culinaire trots miste net dat beetje krokante bijt dat een superfriet onderscheidt van een gewone smakelijke friet. Maar we klonken nog eens met onze frisse Entre-Deux-Mers: op een gezellige plek, op een smakelijke plek, op een eerste lenteavond! Die avond was ook zo'n friet perfect.

Oostendse tong