Geen verjaardagsfeest, tuinfeest, doopfeest, weekendfeest of speciaal event ten huize Sas of er verscheen een egaal crèmekleurige, friszoete plattekaastaart op tafel. De ogenschijnlijk eenvoudige taart was werkelijk tot heinde en ver - Australië kan toch al tellen, nietwaar? - bekend en mensen baden tot een Hogere Macht voor een uitnodiging op het speciale event wanneer ze wisten dat mijn moeder aan haar bakvormen zou staan (wat trouwens ook eerder regel dan uitzondering was, gezien haar passie en de bakkwaliteiten van mijn vader). Gelukkig eren mijn ouders het principe "hoe meer zielen, hoe meer vreugd" en kreeg iedereen wel zijn stukje taart waarop hij hoopte.
Maar er werd toch meer dan eens wat ellenbogenwerk gebruikt, want er was er maar één. Eén met die lekkere, romige krokante bodem. Eén met die luchtige plattekaas. Eén om af te werken met een scheut frambozencoulis, al even bekend.
Het is dan eigenlijk vreemd dat ik mijn favoriete verjaardagstaart - echt waar, al zeker 25 jaar lang - nog nooit zelf heb gemaakt. Ik moet toegeven dat ik schrik heb van patisserie. Het steekt allemaal zo nauw, terwijl ik me graag verlies in ideeën, gedachtenstromen en fantasieën. Het is daarenboven zoet. Als de zoete gang zich aandient, heb ik al voldoende gegeten. Dus staat de zoete zonde te verkommeren. 't Is zonde. Nu gooide ik alle bekommernissen overboord en waagde me toch aan dit familiemonument. Ik heb mijn plekje verdiend, acht ik zo, want de taart is opgesteven, smakelijk, zacht en smeuiig.
Nvdr, zoals je weet staan familiemonumenten op een trede van het sacrale. Met recepten rondgooien, zou dan ook hoogst ongepast zijn. Wie toch denkt zijn sporen verdiend te hebben en dus een poging wil wagen, mag altijd contact opnemen met "la mamma".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!