Eerste keer

Er was mijn Cinquecento. Er is mijn examen Italiaans. Er waren de verschillende buikdansworkshops. Er zijn de verscheidene buikdansshows. Maar nu is er vooral het EK 2008!

Blos trekt rood langs mijn nek en wangen omhoog om mijn gezicht een lichtroze tint te geven, want ja: ik moet toegeven dat ik aftel naar 9 juni. Die dag nemen de Italiaanse Azzurri het in hun eerste EK 2008-match op tegen Nederland. En ik kijk ernaar uit! Ik ga joelen, roepen, tieren en juichen (ja, scusa, want ze gaan winnen!).

De Italianen lijken me in een sterke groep te zitten. Ze krijgen naast Nederland, nog Frankrijk (die zeker een appeltje of twee met hen heeft te schillen: remember o.a. de WK-finale van een aantal jaren geleden!) en Roemenië op hun bord. Maar ik heb het volste vertrouwen in hen.

Momenteel probeer ik alleen nog telepathische seinen naar Donnadoni te zenden dat hij Del Piero op het veld roept, dat Luca Toni goed in beeld komt, Gattuso zijn hilarische zelf blijft, Cannavaro -uhum- zijn ruim aanbod van talenten toont en dat de Paulo alsnog mee op sjock mag.