Weg naar zee

Volgens allerlei krantenberichten, studies, trendwatchers, sociologen en nog een hele meute die wordt betaald om zulke dingen te verkondigen, hecht de huidige generatie twintigers en begin dertigers veel belang aan vrije tijd. Het is niet meer allemaal werk wat de klok slaat.


Of dat nu waar is of niet laat ik in het midden. Ik weet wel dat ikzelf wil genieten, ook buiten mijn werk om, dus stond er een dagje zee op de planning. Wegens gebrek aan tijd en financiën en de aanwezigheid van een zekere Belgische bescheidenheid werd dat een trip richting Vlaamse kust in plaats van Italiaanse.

Onze kustlijn is niet van de mooiste, integendeel, maar als je richting zee kijkt, met de zon boven je hoofd, kan het er gerust mee door.

En dat is dan opnieuw de Belgische bescheidenheid die doorsijpelt, want eigenlijk genoot ik met volle teugen: wind die een deel van je zorgen mee op sleeptouw neemt, het ruisen van de zee, de golven die op je afkomen, de inspanning die nodig is om doorheen het zand te woelen, de geur van zout en vis die je neusgaten binnenkronkelt, de zon die de eerste prille pogingen doet om het lichaam op te warmen en de geest uit te lichten, de moeilijke zoektocht naar schelpen enz.

Zonder overheerlijke fishfood en mét een lelijke setting blijft het natuurlijk niet zo lang boeien, dus ging het later op de dag richting Brugge. Op zoek naar meer: zijn we dan die bewuste meerwaardezoekers uit de statistieken?

Ik ben er nog steeds niet uit hoe ik plezier en genieten moet neerpennen in enkele simpele woorden, maar ik voélde het wel toen ik doorheen dit stadje wandelde. Achter elke hoek piepte een nieuw pittoresk pleintje of straatje, verderop stroomde het water vrolijk verder en weerspiegelde het de Middeleeuwen. De overvloed aan toeristen en bijhorende toeristenshops (kant, chocolade ...) nam ik er voor lief bij. Dolen doorheen deze stad met de meeste kasseien, een killer voor hakken, bracht rust, verbazing, plezier, ontdekkingsvreugde en ontspanning.

En dan kon deze dag niet anders eindigen dan in een typisch Brugs, oud-Vlaams restaurantje met een pot mosselen en friet, luisterend naar de naam 't Lammetje.

Doodmoe, maar totaal ontspannen (ken je de kers-op-de-taart-kracht van een slappe lach?!) zocht ik terug in het centrum van het land mijn bed op. Zou je de twintigers en dertigers - en mezelf dus - geen gelijk geven als ze kiezen voor meer evenwicht en een leuke vrije tijd?!