Mijn kindertijd was als een zacht donsdeken met heerlijke, net gewassen lakens: veilig, warm en lekker geurend.
Een flink deel van dat fantastische donsdeken werd me lief om mijn kinderlijke schouders gedrapeerd door tante Jeanne.
Je weet wel, mijn eigenste, liefste, beroemdste, zorgzaamste, leukste, dierbaarste meter en zus van mijn eigenste, liefste, beroemdste, zorgzaamste, leukste en dierbaarste mams (de adjectieven runnen in the family: ik heb ook nog zo'n eigenste paar liefste, beroemdste, zorgzaamste, leukste, dierbaarste nichtjes).
Je weet wel, mijn eigenste, liefste, beroemdste, zorgzaamste, leukste, dierbaarste meter en zus van mijn eigenste, liefste, beroemdste, zorgzaamste, leukste en dierbaarste mams (de adjectieven runnen in the family: ik heb ook nog zo'n eigenste paar liefste, beroemdste, zorgzaamste, leukste, dierbaarste nichtjes).
Een jaar geleden gleed de aarde onder mijn voeten weg toen ze plots overleed.
Ik geloof heel graag dat ze hier klaar was; dat ze nadat ze hier haar warmte overgedragen had aan een heleboel mooie mensen, ze goesting had om aan dat donkere hemelfirmament te stralen.
Ze is (altijd) iemand (geweest) die tot dat clubje behoort van Someone Special I Love en ik koester dan ook een pak mooie, warme, lollige, intense herinneringen aan haar. Al voel ik nog heel dikwijls een diep verdriet dat ze nu een sterretje daarboven is.
Ook liefdevol gedrapeerde donsdekens bij mij thuis: donsdekens runnen immers ook in the family. Een van mijn favoriete kinderlijke heerlijkheden waren de momenten waarop ik met mijn eigenste, liefste, beroemdste, zorgzaamste, leukste, dierbaarste mams cakebeslag en koekjesdeeg stond te maken.
Beetje klungelen met de spatel, eitjes breken, bloem doorheen de keuken blazen.
Ik kan me niet echt meer herinneren dat ik die zoetigheid werkelijk at; het kneden, rollen en uitsteken, het door het ovenraam turen en de geur doorheen het huis des te meer. Er kwam voor mij een dosis verwondering bij kijken, een fikse ontspanning, eenvoudige creativiteit en een gevoel van basis-geluk bij die lieve mams.
Het is dat alles, inclusief veilig, warm, geurend donsdeken, dat ik vanuit mijn kindertijd wil overbrengen aan mijn ohzo mooie, pittige, lieve petekindje en haar broertje.
Ik denk dat ze amper 3 jaar was, toen wij voor het eerst de deegkom en bloem naar ons toe trokken om ermee te kliederen. We hebben ons heerlijk voor de oven gezet om te kijken hoe de koekjes meer vorm kregen, staken onze vinger in de chocoladesaus, versierden onze baksels met zoveel mogelijk glitters en roze suikertjes. En eindigden de dag met roze wangen, twinkelende ogen en een mond vol choco-saus.
Ondertussen is het prinsesje een stuk over de 4 jaar en vraagt ze me regelmatig popelend: "wanneer komt tante Ruth nog eens koekjes bakken?".
Zo snel mogelijk, lieverd.
Ik geloof heel graag dat ze hier klaar was; dat ze nadat ze hier haar warmte overgedragen had aan een heleboel mooie mensen, ze goesting had om aan dat donkere hemelfirmament te stralen.
Ze is (altijd) iemand (geweest) die tot dat clubje behoort van Someone Special I Love en ik koester dan ook een pak mooie, warme, lollige, intense herinneringen aan haar. Al voel ik nog heel dikwijls een diep verdriet dat ze nu een sterretje daarboven is.
Ook liefdevol gedrapeerde donsdekens bij mij thuis: donsdekens runnen immers ook in the family. Een van mijn favoriete kinderlijke heerlijkheden waren de momenten waarop ik met mijn eigenste, liefste, beroemdste, zorgzaamste, leukste, dierbaarste mams cakebeslag en koekjesdeeg stond te maken.
Beetje klungelen met de spatel, eitjes breken, bloem doorheen de keuken blazen.
.JPG) |
| Day 10 - Childhood Memory - #30dayphotochallenge |
Ik kan me niet echt meer herinneren dat ik die zoetigheid werkelijk at; het kneden, rollen en uitsteken, het door het ovenraam turen en de geur doorheen het huis des te meer. Er kwam voor mij een dosis verwondering bij kijken, een fikse ontspanning, eenvoudige creativiteit en een gevoel van basis-geluk bij die lieve mams.
Het is dat alles, inclusief veilig, warm, geurend donsdeken, dat ik vanuit mijn kindertijd wil overbrengen aan mijn ohzo mooie, pittige, lieve petekindje en haar broertje.
Ik denk dat ze amper 3 jaar was, toen wij voor het eerst de deegkom en bloem naar ons toe trokken om ermee te kliederen. We hebben ons heerlijk voor de oven gezet om te kijken hoe de koekjes meer vorm kregen, staken onze vinger in de chocoladesaus, versierden onze baksels met zoveel mogelijk glitters en roze suikertjes. En eindigden de dag met roze wangen, twinkelende ogen en een mond vol choco-saus.
Ondertussen is het prinsesje een stuk over de 4 jaar en vraagt ze me regelmatig popelend: "wanneer komt tante Ruth nog eens koekjes bakken?".
Zo snel mogelijk, lieverd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!