Kruid je eten eens met tranenzout

Ik weet niet of de term "huilebak" écht als mijn middle name zou kunnen fungeren. Drama queen lijkt me soms toch beter. Immers, Je zal me zelden betrappen op het wegpinken van een traantje of twee bij het bekijken van de Disney-klassieker en huilebak-film "Bambi" of bij de intensiteit van de Italiaanse familiekroniek "La Meglio Gioventú". 

Prikt het traanvocht op zo'n filmisch moment toch achter mijn ogen, dan zal ik dat met een leger van tien tanks proberen tegen te houden. En zal ik mijn trillende kin en waterige ogen verklaren aan de hand van pijn aan een of ander lichaamsdeel, bij voorkeur mijn knie. Ja, mijn vader was heel verbaasd toen ik als 7-jarige vertelde dat mijn knie toch zo'n pijn deed na het zien van "Annie". De man snapte er geen jota van. 

Niettemin kan ik er een potje van, van dat huilen. Onmacht, woede, frustratie, verdriet, intens geluk, uien fijn snijden... in het echte leven stromen dan de (krokodillen)tranen over mijn roze wangen. Wat kan dat opluchten. 

Dat elke emotie een andere traansamenstelling geeft, wist ik al. Dat je met die variëteiten nu ook je salades, aardappelen of vlees mee kan kruiden, is nieuw voor me. Ik ben ervan overtuigd dat mijn verscheidenheid aan tranen uitermate lekker zullen smaken. Bij gebrek aan bewerkingsapparatuur zoals onder andere een kristallisatietank, zal ik me echter moeten beperken tot tranen van een ander: bij Hoxton Street Monster Supplies bestel je nu salt made from tears. 

Je hebt de keuze uit vijf soorten: in voor blij zout? Of eerder gewonnen voor het zout van tranen van woede? Of toch maar voor het vocht na een niesbui? Voor een stevige £ 30 (voor 80 gram) komen ze richting je kruidenkastje. Leuk om af te wisselen met dat Himalaya-zout, me dunkt. De uitleg op de website klinkt dan wel uniek, de gegevens over de samenstelling doen me desondanks mijn wenkbrauwen fronsen en mijn vinger bóven de muisklik houden. Zo bevatten ze allemaal zeezout. En wat dan met mijn tranenvocht?