Ik spendeer toch centjes

Mijn dagelijkse mantra de laatste weken was: "gij zult geen centjes meer spenderen deze maand". Het werkte goed: elke ochtend vertrok ik met een glazige blik om aan mijn dag te beginnen, vooral om centjes te verdienen, eerder dan ze uit te geven. 

Vrijdagmiddag ging ik zelfs gewoon met verve de verleiding aan door in mijn gelukshotspot bij Lady B. een kopje koffie te gaan drinken ... En (bijna) NIETS te kopen! Ja, dat lees je goed (nvdr, sla dat woord tussen haakjes maar over: de boodschap is dat ik trots mag zijn).

 Maar het vlees is zwak. Of toch, de sprankel in mijn ogen is te sterk om uitgevaagd te worden. Zeker als er een dag later op diezelfde hotspot een braderijstandje te vinden is met een resem schoenen aan ronduit belachelijk lage prijzen. Schoenen die ik ooit al eens aan mijn voet schoof, maar nooit mee naar huis nam. Schoenen die toen een heel wat hoger prijskaartje droegen. Schoenen van het Spaanse merk Frida. Schoenen die het qua comfort dus kunnen opnemen tegen Nike Air sloffen, maar het met een voorsprong van hier tot in Tokio winnen dankzij hun klassieke elegantie. 

Ja, dus een kleine week voor het einde van de maand heb ik alsnog (een beetje) centjes gespendeerd. 

Wat zeg ik nu morgenvroeg tegen mijn spiegelbeeld?