Pomme dauphinoise: gedefriend!

Ik was tien of twaalf en er helemaal gek op. Elk van mijn verjaardagen, toch zeker tot mijn 18e, koos ik voor mijn menu van varkenshaasje met de onontbeerlijke pomme dauphinoise. Heerlijk smeuïge schijfjes aardappel met een fijne knoflook- en nootmuskaatsmaak op de achtergrond en een krokant korstje. 

Op kot wilde ik meer dan Come a Casa en snakte ik naar moeders patatjes, dus ging ik zelf - imiterend - aan de slag. Hoewel pronkend en lonkend, bleek het retro fornuis in de gemeenschappelijke kotkeuken - type Aga, maar dan van Frigidaire - niet zo doeltreffend als oven. Mijn schotel fijngesneden aardappeltjes in room-melkmengsel stond zeker enkele uren te pruttelen... met steeds maar rauwe schijfjes als gevolg. Wegens tien gasten met honger aan tafel en een eendenborst die klaar was, heb ik de pomme dauphinoise dan ook zo maar geserveerd: rauw. Als het na zeker twee uur niet lukt, dan na 3 uur ook niet meer. Keukenfiasco 1.

Ik liet die verdomde aardappelen enige tijd voor wat ze waren en koos voor andere varianten. Maar het smaakt zo lekker... bij bijvoorbeeld lamsbout. En dus ging ik met een grote "foert" en vol goede moed opnieuw aan de slag met room, melk, aardappelschijfjes, look, laurier, nootmuskaat, peper en zout. Deze keer geen rauwe verrassingen meer voor mij, dus werden de aardappelen al een beetje voorgekookt. En goed afgekoeld. Het room-melkmengsel werd secuur samengesteld. Smaakmakers erbij, geconcentreerd laten koken en ook op tijd opzij gezet. Ik was ervan overtuigd: met aandacht en zorg zou het me deze keer wel lukken. Niet dus. Het was geen fiasco te noemen, maar de perfectie zag ik aan de horizon niet eens blinken. Aardappelschijfjes waren gaar, melk-roommengsel te lopend en te veel aanwezig. Het was al eetbaar. Toch, een nummer 2.

Maar deze avond zou het allemaal goed komen! Pomme dauphinoise, wees klaar voor mijn overwinning! Ik stond in een semi-professionele (les)keuken, had een chef voor mijn neus staan en een cursus bij de hand voor de laatste aanwijzingen. Secuur vulde ik beboterde individuele ovenschoteltjes met dakpansgewijze aardappelschijfjes. Volgens het recept dat voor me lag, moest ik kruiden met peper, zout, nootmuskaat en gesnipperde look. Het ging er allemaal op... "Te veel gekruid, Ruth!" hoorde ik de stem van de chef achter me. "Neenee, mensen gaan dat niet eten! Je moet de melk en room kruiden, niet de aardappelen. Dan wordt het te geconcentreerd en is het te ongelijkmatig." En hopla daar startte de chef Reddingsoperatie Pomme Dauphinoise, ofte RDP: schijfjes met kruiden en al uit de ovenschoteltjes, in een deel van het melk-roommengsel. "Begin maar opnieuw". 

De rest van het keukenteam keek met medelijden toe en troostte me nadien aan tafel dat de patatjes toch wel echt lekker waren en er mooi uitzagen. Lief en attent, dat wel. Maar ik geef het voorlopig toch weer even op met die pomme dauphinoise. 

Mams, ik heb al een ideetje voor onze volgende eetdate: varkenshaasje met broccoliroosjes en andere groenten... maar ook met van die ovenaardappeltjes! In room en melk, met look en laurier. En zo'n heerlijk korstje.