Ik doe dat graag!

Koken, ik doe dat graag. En toch stapte ik om 17.45u in Leuven het perron op, uit een trein die van Brussel kwam, met echt tranen die in mijn ogen brandden van een pijnlijke en slopende vermoeidheid. Niet klaar om naar huis te wandelen, met een hete douche de stress van mijn lijf te spoelen, een hapje te eten en dan neer te ploffen in de zetel. 

Neen, ik zou de trap af lopen en vertrekken richting stadscentrum. Richting een oud schoolgebouw met oude lesvoorzieningen om daar te leren wat de oudere klassieke keukens zo'n schitterende basis maakt. Op zijn minst 4 uur lang zou ik daar hectisch en zwetend in de weer zijn met messen, ovens, groenten, vis, vuren, serveren. 

Koken, ik doe dat graag. Want zo stapte ik niet na 4 uur, maar wel na 4,5 uur van bovenstaande beschrijving om 22.45u door het station naar huis, vervuld met contentement. 

Ok, ze hadden me om 23.46u nog altijd niet moeten lastigvallen voor de oplossing van de crisis, een wiskundig bewijs of een sociologisch vraagstuk, want dan zou ik persoonlijk gezorgd hebben voor een lokale Leuvense crisis. 

Maar ik kon me wel doodmoe, steendood, doodop, kapot en met elke spier in mijn lijf die protesteerde naar huis slepen, glimlachend, blij en content. Koken, ik doe dat graag.