Een Antwerpse zondag

Het schijnt dat God de zondag schiep om te kunnen uitrusten. Ik heb nooit kunnen nagaan of dat klopt, maar in ieder geval vind ik het geen slecht idee, alleen zou ik dat niet beperkt houden tot de zondagen.

Gisteren ging ik dan ook tegen alle kerkelijke regels in (wat leuk toch,e) en stond ik om tien uur - in pyama - af te stoffen, te poetsen, te dweilen en stoelen in elkaar te vijzen. Pas net na de middag had dèze godin tijd gevonden om te genieten van een heerlijk ontspannende douche en "zondagse tijd".

Die tijd zou ik doorbrengen in Antwerpen, bij Sarah en haar vriend Philippe. Maar eerst wilde ik in het Momu de fototentoonstelling zien over Cirque du Soleil en de retrospectieve over Bernard Wilhelm. De eerste was een tegenvaller: leuk, maar niets speciaals. De tweede was een aangename verrassing, te meer omdat ik geen adept ben van deze Duitser, maar wel een adept van visueel sterke tentoonstellingen!

Na de cultuur, de luie-zondag-activiteit: kletsen met Sarah en Philippe op ons privé-terras onder de olijfboom van l'Amitié. Aangezien Sarah's lover een man is van de Antwerpse horeca ("h" niet uitspreken en een vet Antwerpse accent er tegenaan gooien), passeerden er regelmatig bekenden die eveneens met veel plezier plaatsnamen onder de mediterane boom.

Toen iedereen er genoeg van had (lees: toen het echt wel te fris werd en de magen bij iedereen begonnen te grommen), trokken Sarah, Philippe en ik richting een bevriend restaurateur van onze horecaman (zelfde opmerking als hierboven). Die had resto A Point uitgekozen om onze smaakpapillen lekker te laten verwennen. En het moet gezegd: "den Jimmy" is er met verve in geslaagd! Het was heerlijk.

En dan moest de Cambio-auto terug op stal in Leuven en was de lokroep van mijn bed luider dan ooit die dag.