Oekraïne-Italië: waar ben je?

Di Natale nadat hij gescoord heeft. Bravo!

Woensdagavond 20u: we zaten met twee vol verwachting af te tellen totdat de grote wijzer op de 6 zou staan en de kleine nog aan het aarzelen was tussen de 8 en de 9. Druk besproken we al de mogelijke uitslagen van een voetbalmatch (ja, u leest het goed: IK schrijf hier over voetbal!) die voor Italië (een match met wie anders?!) doorslaggevend zou zijn voor de EK-kwalificatie. Werd me gezegd.... uhum. :)

Om kwart na acht was ons geduld op en stemden we al af op RaiUno, u weet wel, die zender met allemaal opgeblazen vrouwen, wandelende siliconentubes die ook reclame maken voor de witter-dan-wit tandpasta. Gelukkig geen spoor van dergelijke onvrouwelijke vrouwen te zien.

Tegen half negen kregen we de twee commentators te zien: achtergrond een groen veld, op hun hoofd een koptelefoon. Net twee teletubbies. Vol spanning wachtten we de voorstelling van de Italiaanse ploeg af (je denkt toch niet dat we alleen kijken om de bal over dat veld te zien rollen? Ook leuk, maar met die spelers erbij, is het dus nog leuker!). En daar was het: "buonasera" .... zzzzzzzipppp.... beeld weg. Met opengesperde ogen, adrenaline die zijn weg niet goed vond en dus zonder enige actie tenzij je een mompelend "wat krijgen we nu" actie kunt noemen, staarden we naar het grote zwarte gat van mijn kleine tv. RaiUno schakelde over naar betaaltv! Stelletje pipo's!

Nadat we lekker gevuilbekt hadden, onze teleurstelling een plaats hadden weten te geven en onze monden nog eens kwaad gevuld hadden met chips vonden we een magere troost op het internet: live verslaggeving. Geen beeld, maar wel de stand én commentaar op wat er gebeurt. Woordenboek Italiaans-Nederlands in de aanslag en vier ogen op het scherm. Er werd gegild, boe geroepen en gesprongen! Het was een levendige match.

P.S. Bij deze bied ik dan ook mijn excuses aan aan mijn onderbuur.