Ik zou het willen ontkennen, maar de eerlijkheid die ik zo aanhang gebiedt me het toe te geven: Flair's bikini-stress, zomerjurkjesspanning (en dat mag je in sommige gevallen letterlijk nemen) en het gehate diëten zijn me aan het kietelen. Alhoewel, het is onaangenamer dan kietelen. Het is eerder à la "steken geven". Ik buig.
Hoewel altijd scepticus, vertelt de history button op mijn computer nu dat ik verscheidene keren surfend op de website van de sekte der Weight Watchers terug te vinden was. Zou ik toetreden? Doet ie het of doet ie het niet (+ jingle, please!)?! Ik vulde het bestelformulier in voor een Mini ProPointspakket: € 55 euro, inclusief verzendingskosten om 3 tot 5 kg te verliezen. Meer kon mijn sceptische zelf echt niet toelaten. En bovendien: ik wil al vanaf mijn 19e levensjaar mijn gewicht niet meer kennen wegens gevaar voor een acute depressie wegens gebrek aan relativeringsvermogen. Dan is het belachelijk om als doel een bepaald (groter) gewichtsverlies te stellen, daar er geen haar op mijn al dan niet geëpileerd lijf eraan denkt om op dat dodelijke ding te gaan staan.
Dus formulier ingevuld, betaling niét uitgevoerd. Scepsisme is een sterke drijfveer. Net zoals meningen van amants en ander liefdevol volk. Twee dagen later betaling nog niet uitgevoerd. En de derde dag ... werd ik getroffen door de mening van amant en ander liefdevol volk: "het aantal kilo's is niet onevenredig met je dosis geluk" (ik heb zo mijn trage momenten). Dus, change of plans: mijn gezond eetpatroon volgens mijn gezond verstand én het "uitgespaarde geld" gebruiken voor een nieuwe haircut, bij Toni&Guy! Een veel beter, gelukzaliger en gezonder plan!
woensdag 16 juni 2010
dinsdag 15 juni 2010
Wederzijds wantrouwen
Ik ben nogal een aanhanger van de Alles-Moet-Weg-Bubbelbad-mantra: "de bànken. De bànken zijn de schuld van alles." (inclusief vet Antwaarps accent). De scene heeft een droge hilariteit én er zit een stukje waarheid in. Ik vertrouw ze dus niet, die banken. Maar zij mij blijkbaar ook niet.
Zo'n drie jaar geleden - niet op "band camp", maar in het woelige Leuven - besloten mijn lichaam, brein en energiepijl er de brui aan te geven. 't Is te zeggen: ze hadden genoeg van de spanning, stress en slapeloosheid en besloten dat ook duidelijk kenbaar te maken. Gevolg: concentratie zoeft weg, spieren schreeuwen pijn uit, bibi slaapt nog minder, verstrooidheid duikt gezwind op en mijn huisarts kon een consultatie innen. En vervolgens ook mijn apotheker, mijn relaxatietherapeute (ik had er plotsklap eentje!) en dan nog mijn psychologe (how Sex and The City). Mijn werkgever, die zag me even niet, maar heel even. Diagnose: oververmoeid, nood om op adem te komen.
Mijn adem is er weer, al een tijd. Maar mijn (nieuwe) bank lijkt daar niet van overtuigd. Ze willen gerust het door mij geleende bedrag-voor-het-nieuwe-thuisje verzekeren voor als Piet Hein me een bezoekje brengt, maar toch niet zomaar, zeker niet wanneer ondergetekende op de medische vragenlijst invult dat ze ooit oververmoeid was en hulp zocht. Volgens de bank is dat echt vreemd, abnormaal, buitenaards en compleet te wantrouwen.
Dus: mijn huisarts kan opnieuw een consultatie innen. En ze mag ook vragen beantwoorden over hoeveel zelfmoordpogingen ik al ondernomen heb, hoe vaak ik al hervallen ben, hoe mijn mogelijke paranoia, manisch-depressieve psychose of posttraumatisch organisch syndroom (wie weet nu wat dat is?) zich zal ontwikkelen. Want: de bànk vertrouwt mijn openheid niet, terwijl ik iets puur menselijks beleefde.
Die bànken en zo'n instelling, ik vertrouw hèn niet.
Zo'n drie jaar geleden - niet op "band camp", maar in het woelige Leuven - besloten mijn lichaam, brein en energiepijl er de brui aan te geven. 't Is te zeggen: ze hadden genoeg van de spanning, stress en slapeloosheid en besloten dat ook duidelijk kenbaar te maken. Gevolg: concentratie zoeft weg, spieren schreeuwen pijn uit, bibi slaapt nog minder, verstrooidheid duikt gezwind op en mijn huisarts kon een consultatie innen. En vervolgens ook mijn apotheker, mijn relaxatietherapeute (ik had er plotsklap eentje!) en dan nog mijn psychologe (how Sex and The City). Mijn werkgever, die zag me even niet, maar heel even. Diagnose: oververmoeid, nood om op adem te komen.
Mijn adem is er weer, al een tijd. Maar mijn (nieuwe) bank lijkt daar niet van overtuigd. Ze willen gerust het door mij geleende bedrag-voor-het-nieuwe-thuisje verzekeren voor als Piet Hein me een bezoekje brengt, maar toch niet zomaar, zeker niet wanneer ondergetekende op de medische vragenlijst invult dat ze ooit oververmoeid was en hulp zocht. Volgens de bank is dat echt vreemd, abnormaal, buitenaards en compleet te wantrouwen.
Dus: mijn huisarts kan opnieuw een consultatie innen. En ze mag ook vragen beantwoorden over hoeveel zelfmoordpogingen ik al ondernomen heb, hoe vaak ik al hervallen ben, hoe mijn mogelijke paranoia, manisch-depressieve psychose of posttraumatisch organisch syndroom (wie weet nu wat dat is?) zich zal ontwikkelen. Want: de bànk vertrouwt mijn openheid niet, terwijl ik iets puur menselijks beleefde.
Die bànken en zo'n instelling, ik vertrouw hèn niet.
woensdag 2 juni 2010
Niente di particolare
Per tutti, 't is niets voor mij. Nochtans werd het me aangeprezen als een van de beste Italianen uit het Leuvense ... oké, ik geef toe, door een bank boy. De verwachtingen waren dus hoog gespannen en ik zag de plek als ideaal voor een date met goede vrienden: heerlijk eten, puur, lekker kletsen, lachen, drinken.
Het werd: lekker kletsen, lachen en drinken... en ook een beetje mopperen. Want niks puurheid, niks heerlijk eten. Van mijn pasta met spekjes, courgette en champion ontdekte ik pasta drijvend in olijfolie en ander vet, met daarbovenop een molshoop van spekjes. Courgette vond ik terug nadat ik mijn vergrootglas uit mijn volgeladen handtas toverde. Ik meen ook een spoor van champion te hebben ontdekt, maar meer dan twee kleine funghi kan de kok nauwelijks versneden hebben. Hij was waarschijnlijk te eager om aan zijn Peugeot-pepermolen te draaien... En dat deed hij graag, vermoed ik, gezien ik vooral peper proefde. En de dag erna ook nog. En de zondag erna proefden mijn kussen nog altijd naar die peper. Wat dus niet goed is.
Het was geen unicum, die pasta, want de gerechten van die goede vrienden - die ik dus mee naar daar had genomen voor heerlijk eten, puur, lekker kletsen, lachen en drinken - konden evenmin beelden van glooiende Toscaanse heuvels, olijfgaarden en Italiaanse festijnen oproepen. Canneloni die verdronk in een zware, romige Bechamelsaus... Dat is toch niet wat in mijn woordenboek achter "Italiaanse keuken" vermeld staat.
Ik had beter moeten weten: vertrouw nooit op de banken!
Het werd: lekker kletsen, lachen en drinken... en ook een beetje mopperen. Want niks puurheid, niks heerlijk eten. Van mijn pasta met spekjes, courgette en champion ontdekte ik pasta drijvend in olijfolie en ander vet, met daarbovenop een molshoop van spekjes. Courgette vond ik terug nadat ik mijn vergrootglas uit mijn volgeladen handtas toverde. Ik meen ook een spoor van champion te hebben ontdekt, maar meer dan twee kleine funghi kan de kok nauwelijks versneden hebben. Hij was waarschijnlijk te eager om aan zijn Peugeot-pepermolen te draaien... En dat deed hij graag, vermoed ik, gezien ik vooral peper proefde. En de dag erna ook nog. En de zondag erna proefden mijn kussen nog altijd naar die peper. Wat dus niet goed is.
Het was geen unicum, die pasta, want de gerechten van die goede vrienden - die ik dus mee naar daar had genomen voor heerlijk eten, puur, lekker kletsen, lachen en drinken - konden evenmin beelden van glooiende Toscaanse heuvels, olijfgaarden en Italiaanse festijnen oproepen. Canneloni die verdronk in een zware, romige Bechamelsaus... Dat is toch niet wat in mijn woordenboek achter "Italiaanse keuken" vermeld staat.
Ik had beter moeten weten: vertrouw nooit op de banken!
woensdag 26 mei 2010
I just love those shoes!
Copyrecht: La Fille d'OI love them so much that this morning I just walked around in the rain.
I love them so much that at lunch time I just walked around in the rain.
I love walking around with my high O-heels so much, that I'm sitting at my desk with bare feet.
Over volwassenen die jengelende kleuters blijven
Op de agenda vandaag stond een stukje over Italiaans restaurantje Per Tutti. Maar de wereld staat niet stil, dus moet een mens al eens flexibel zijn. Op die draaiende grote blauwe bol stond ik vandaag vol ontsteltenis een syndroom te aanschouwen dat ik al meermaals - eigenlijk te veel voor mijn centrale zenuwstelsel - tegen ben gekomen: volwassen personen - of toch met een in te schatten volwassen leeftijd - die zich nog altijd gedragen als de vervelende, jengelende, zeurderige, irritante, niet voor rede vatbare, kinderachtige, foutief eigenwijze kleuter van de buren.
Je kent die kids wel: ze weten het bloed onder je nagels te halen, ze kennen je tere plekken, ze drijven je tot waanzin. Alhoewel, bestaan die echt in de vorm van zo'n natuurlijke kleine mensjes?! Ze bestaan alleszins bij de zogenaamde grote mensjes.
Er zijn een aantal mogelijkheden. Met een mooie blinkende glofclub een welgemikte zwaai - heupen die mooi hun ronde zwaailijn volgen - uitvoeren richting lege breinopslagplaats, is heel aanlokkelijk. En qua sociaal ongewenst gedrag kan dat tellen. Ook qua wat-mij-betreft-ongewenst gedrag trouwens. Nochtans zou de wereld dan al meteen - in amper één mooie swing - een veel betere plaats zijn. Imagine this: geen gejengel, geen foutieve zagerijen, geen onjuiste bejegeningen, geen irritaties.
Maar het schijnt dat je dat alles ook anders kan krijgen; met sociaal wenselijk gedrag dan nog wel. De ideale wereld bestaat, of wat?! ... Dit alles, mét communicatie. Iedere partij zegt dan zijn mening, op het ritme van een rustige ademhaling - dat gaat zo: innnn, uiuiuitttt, innnnn, uiuiuittt - terwijl de andere partij luistert. Als de ene klaar is, kan de andere reageren. Het gaat samen met de oeroude wet van de fysica, die ik zelfs ken: actie en reactie. Lijkt eenvoudig, toch?
Het is echt wel moeilijker dan je denkt, met die volwassenen die lijden aan het ik-ben-nog-een-jengelende-en-gefrustreerde-kleuter, dat sociaal wenselijk gedrag. Ze lijken meester in het doorknippen van alle gangbare communicatielijnen. En het zijn er tegenwoordig, in deze bewegende ronde bol, al veel.
Wat dan gedaan, man?! Niet meer onwenselijk of wenselijk zijn, maar gewoon sociaal en het dus delen in je gemeenschap. Zodoende.
Je kent die kids wel: ze weten het bloed onder je nagels te halen, ze kennen je tere plekken, ze drijven je tot waanzin. Alhoewel, bestaan die echt in de vorm van zo'n natuurlijke kleine mensjes?! Ze bestaan alleszins bij de zogenaamde grote mensjes.
Er zijn een aantal mogelijkheden. Met een mooie blinkende glofclub een welgemikte zwaai - heupen die mooi hun ronde zwaailijn volgen - uitvoeren richting lege breinopslagplaats, is heel aanlokkelijk. En qua sociaal ongewenst gedrag kan dat tellen. Ook qua wat-mij-betreft-ongewenst gedrag trouwens. Nochtans zou de wereld dan al meteen - in amper één mooie swing - een veel betere plaats zijn. Imagine this: geen gejengel, geen foutieve zagerijen, geen onjuiste bejegeningen, geen irritaties.
Maar het schijnt dat je dat alles ook anders kan krijgen; met sociaal wenselijk gedrag dan nog wel. De ideale wereld bestaat, of wat?! ... Dit alles, mét communicatie. Iedere partij zegt dan zijn mening, op het ritme van een rustige ademhaling - dat gaat zo: innnn, uiuiuitttt, innnnn, uiuiuittt - terwijl de andere partij luistert. Als de ene klaar is, kan de andere reageren. Het gaat samen met de oeroude wet van de fysica, die ik zelfs ken: actie en reactie. Lijkt eenvoudig, toch?
Het is echt wel moeilijker dan je denkt, met die volwassenen die lijden aan het ik-ben-nog-een-jengelende-en-gefrustreerde-kleuter, dat sociaal wenselijk gedrag. Ze lijken meester in het doorknippen van alle gangbare communicatielijnen. En het zijn er tegenwoordig, in deze bewegende ronde bol, al veel.
Wat dan gedaan, man?! Niet meer onwenselijk of wenselijk zijn, maar gewoon sociaal en het dus delen in je gemeenschap. Zodoende.
dinsdag 25 mei 2010
Wel willen, maar niet kunnen
Er zijn restaurantjes waar ik vrolijk van word, er zijn er waar ik krikkel van word ... zoals De Troubadour in de Munststraat in Leuven. Ze behoren een beetje tot de categorie: wel willen, maar zeker niet kunnen. En ik durf zelfs dat "willen" in vraag te stellen. Voornamelijk omdat ze denken gewoon magen te moeten vullen van lui die de platgetreden paden niet verlaten: snel, zonder zorg, als er maar frieten, mayo en room is.
Voor mij hoeft eten op een platgetreden pad trouwens niet eens te betekenen dat de restaurantstoel oncomfortabel is en dat wat op je bord komt meer op herkauwde koekost lijkt, dan op iets simpels, doch verfijnds. Ik zie de link niet die sommige chefs wel lijken te zien.
Terug naar "amper willen, helemaal niet kunnen". Of hoe zou je het volgende noemen, tegengekomen op zo'n platgetreden, maar gezellig, pad?
* Weliswaar een vrij tafeltje, maar mét bevlekt en dus vuil tafellaken;
* Weliswaar een bestek dat gebracht wordt, maar nog altijd geen proper tafellaken en ook geen servietten, hoewel meermaals beloofd;
* Weliswaar een apero-schnabbel, maar dan rijst de vraag of je wakke, oude, flauwe chips in het hokje "apero-schnabbel" mag duwen?!
* Weliswaar een vriendelijke ober, maar een wijnglas bijvullen als het nog bijna vol is, is echt niet nodig. Neen, ook de tweede en de derde keer niet;
* Weliswaar vis op de kaart, maar bijna alle vissoorten kwamen met ofwel preisaus ofwel met preiroomsaus?!
* Weliswaar dan gekozen voor een Belgische visspecialiteit, maar hoewel Oostende niet zo onoverkomelijk ver ligt van Leuven, leek het me geserveerde Oostends vispannetje amper verse witvis te bevatten. 't Is te zeggen: mijn maag wist het me op een onaangename manier te vertellen.
* Weliswaar eten we te veel zout, maar het is niet aan de ober om via misleiding en met draaiende ogen te beloven het zoutvatje te brengen en het dan niet te doen.
* Weliswaar hoort bij frieten een toefje mayo, maar dat hoeft in een zogenaamd restaurant echt niet in een plastic potje, inclusief folietje, te komen. Deze veramerikaanste tendens is leuk voor in de beruchte fastfoodketens, maar niet in een Franse-keuken-of-welke-andere-niet-Amerikaanse-keuken-resto.
Het is heel bevreemdend om als foodie te moeten vaststellen dat je eigenlijk een ontzettend leuke en genotsvolle tijd aan tafel hebt doorgebracht zonder dat het eten an sich een festijn of smulervaring was. Dus "salut en de kost" voor De Troubadour en "zo mooi bedankt voor de fijne en plezante etenstijd" aan degene die dit met we wilde delen!
Voor mij hoeft eten op een platgetreden pad trouwens niet eens te betekenen dat de restaurantstoel oncomfortabel is en dat wat op je bord komt meer op herkauwde koekost lijkt, dan op iets simpels, doch verfijnds. Ik zie de link niet die sommige chefs wel lijken te zien.
Terug naar "amper willen, helemaal niet kunnen". Of hoe zou je het volgende noemen, tegengekomen op zo'n platgetreden, maar gezellig, pad?
* Weliswaar een vrij tafeltje, maar mét bevlekt en dus vuil tafellaken;
* Weliswaar een bestek dat gebracht wordt, maar nog altijd geen proper tafellaken en ook geen servietten, hoewel meermaals beloofd;
* Weliswaar een apero-schnabbel, maar dan rijst de vraag of je wakke, oude, flauwe chips in het hokje "apero-schnabbel" mag duwen?!
* Weliswaar een vriendelijke ober, maar een wijnglas bijvullen als het nog bijna vol is, is echt niet nodig. Neen, ook de tweede en de derde keer niet;
* Weliswaar vis op de kaart, maar bijna alle vissoorten kwamen met ofwel preisaus ofwel met preiroomsaus?!
* Weliswaar dan gekozen voor een Belgische visspecialiteit, maar hoewel Oostende niet zo onoverkomelijk ver ligt van Leuven, leek het me geserveerde Oostends vispannetje amper verse witvis te bevatten. 't Is te zeggen: mijn maag wist het me op een onaangename manier te vertellen.
* Weliswaar eten we te veel zout, maar het is niet aan de ober om via misleiding en met draaiende ogen te beloven het zoutvatje te brengen en het dan niet te doen.
* Weliswaar hoort bij frieten een toefje mayo, maar dat hoeft in een zogenaamd restaurant echt niet in een plastic potje, inclusief folietje, te komen. Deze veramerikaanste tendens is leuk voor in de beruchte fastfoodketens, maar niet in een Franse-keuken-of-welke-andere-niet-Amerikaanse-keuken-resto.
Het is heel bevreemdend om als foodie te moeten vaststellen dat je eigenlijk een ontzettend leuke en genotsvolle tijd aan tafel hebt doorgebracht zonder dat het eten an sich een festijn of smulervaring was. Dus "salut en de kost" voor De Troubadour en "zo mooi bedankt voor de fijne en plezante etenstijd" aan degene die dit met we wilde delen!
donderdag 20 mei 2010
Naïef of puur? Puur!
Koop je iets in dit land, in deze tijden, dan heb je de bank nodig. Ja, je zou kunnen zeggen: om ze te overvallen. Nee, het ligt iets anders: ze moeten je geld lenen zodat je je stulpje kan kopen en je je baksteen in je maag kan verzilveren.
De banken, ze zijn niet mijn beste vrienden. Ik koester een aangeboren wantrouwen voor geld, banken, verzekeringen, immo-mensen, pastoors, huisbazen, personeelsdiensten ... Ik heb dan ook veel moeite gestoken in het vinden van een bankkantoor waar ik me redelijk goed bijvoelde: check, gevonden.
Voor dat verzilveren van die baksteen ben ik daar dan ook eens gepasseerd. Bleek dat ze daar niet zoveel te bieden hadden. "Maar Jos, ik ben al jaren klant, heb al mijn verzekeringen hier, doe dit, lach naar daar, zeg hallo, ben fan van jullie..." Nope, dat werd het tarief en niets lager. Jep, ze hebben me goed uitgelegd wat een lening precies inhoudt en de hele bataklan errond.
Toch een gepolst bij een concurrent, met al mijn wapens in de aanslag, en zelfs via de telefoondraad kreeg ik een tarief dat 0,21 % lager lag dan bij mijn ouwegetrouwe bank. En jaja, er bleek dan ook nog eens nòg een kantoor te bestaan met bankmensen die erg vriendelijk en joviaal waren. Wauw! Wat nu gedaan?
Terug naar de ouwegetrouwen. Of ze echt niet lager konden, want kijk wat ik nu zomaar heb gekregen?! Mmm, daar wilden ze toch nog eens over denken... En opnieuw heel vriendelijk en open dat ze zijn.
En nu, nu moet ik gaan kiezen. Niet alleen het geld is belangrijk, ook de dienstverlening, openheid en "betrouwbaarheid". Ze hebben het beide. Eén wordt er "teleurgesteld", want bij één zal al die moeite niet lonen. Ik voel me daar niet zo lekker bij, want ik vind het fantastisch als ik zo geholpen wordt, zoals je eigenlijk altijd geholpen zou moeten worden. Sommigen verwijten me daarin naïviteit. Cynici noem ik dat. Want het is niet naïef, het is gewoon puur zijn.
De banken, ze zijn niet mijn beste vrienden. Ik koester een aangeboren wantrouwen voor geld, banken, verzekeringen, immo-mensen, pastoors, huisbazen, personeelsdiensten ... Ik heb dan ook veel moeite gestoken in het vinden van een bankkantoor waar ik me redelijk goed bijvoelde: check, gevonden.
Voor dat verzilveren van die baksteen ben ik daar dan ook eens gepasseerd. Bleek dat ze daar niet zoveel te bieden hadden. "Maar Jos, ik ben al jaren klant, heb al mijn verzekeringen hier, doe dit, lach naar daar, zeg hallo, ben fan van jullie..." Nope, dat werd het tarief en niets lager. Jep, ze hebben me goed uitgelegd wat een lening precies inhoudt en de hele bataklan errond.
Toch een gepolst bij een concurrent, met al mijn wapens in de aanslag, en zelfs via de telefoondraad kreeg ik een tarief dat 0,21 % lager lag dan bij mijn ouwegetrouwe bank. En jaja, er bleek dan ook nog eens nòg een kantoor te bestaan met bankmensen die erg vriendelijk en joviaal waren. Wauw! Wat nu gedaan?
Terug naar de ouwegetrouwen. Of ze echt niet lager konden, want kijk wat ik nu zomaar heb gekregen?! Mmm, daar wilden ze toch nog eens over denken... En opnieuw heel vriendelijk en open dat ze zijn.
En nu, nu moet ik gaan kiezen. Niet alleen het geld is belangrijk, ook de dienstverlening, openheid en "betrouwbaarheid". Ze hebben het beide. Eén wordt er "teleurgesteld", want bij één zal al die moeite niet lonen. Ik voel me daar niet zo lekker bij, want ik vind het fantastisch als ik zo geholpen wordt, zoals je eigenlijk altijd geholpen zou moeten worden. Sommigen verwijten me daarin naïviteit. Cynici noem ik dat. Want het is niet naïef, het is gewoon puur zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)
LinkWithin
