Ik ben nogal een aanhanger van de Alles-Moet-Weg-Bubbelbad-mantra: "de bànken. De bànken zijn de schuld van alles." (inclusief vet Antwaarps accent). De scene heeft een droge hilariteit én er zit een stukje waarheid in. Ik vertrouw ze dus niet, die banken. Maar zij mij blijkbaar ook niet.
Zo'n drie jaar geleden - niet op "band camp", maar in het woelige Leuven - besloten mijn lichaam, brein en energiepijl er de brui aan te geven. 't Is te zeggen: ze hadden genoeg van de spanning, stress en slapeloosheid en besloten dat ook duidelijk kenbaar te maken. Gevolg: concentratie zoeft weg, spieren schreeuwen pijn uit, bibi slaapt nog minder, verstrooidheid duikt gezwind op en mijn huisarts kon een consultatie innen. En vervolgens ook mijn apotheker, mijn relaxatietherapeute (ik had er plotsklap eentje!) en dan nog mijn psychologe (how Sex and The City). Mijn werkgever, die zag me even niet, maar heel even. Diagnose: oververmoeid, nood om op adem te komen.
Mijn adem is er weer, al een tijd. Maar mijn (nieuwe) bank lijkt daar niet van overtuigd. Ze willen gerust het door mij geleende bedrag-voor-het-nieuwe-thuisje verzekeren voor als Piet Hein me een bezoekje brengt, maar toch niet zomaar, zeker niet wanneer ondergetekende op de medische vragenlijst invult dat ze ooit oververmoeid was en hulp zocht. Volgens de bank is dat echt vreemd, abnormaal, buitenaards en compleet te wantrouwen.
Dus: mijn huisarts kan opnieuw een consultatie innen. En ze mag ook vragen beantwoorden over hoeveel zelfmoordpogingen ik al ondernomen heb, hoe vaak ik al hervallen ben, hoe mijn mogelijke paranoia, manisch-depressieve psychose of posttraumatisch organisch syndroom (wie weet nu wat dat is?) zich zal ontwikkelen. Want: de bànk vertrouwt mijn openheid niet, terwijl ik iets puur menselijks beleefde.
Die bànken en zo'n instelling, ik vertrouw hèn niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!