De familie langs mijn moeders kant is nogal uitgebreid. Zo komt het dat ik met heel wat neven, nichten, tantes en nonkels niet zo dikwijls contact heb. Het verguisde smoelenboek helpt wel een kleine afstand te dichten, waardoor ik net eerder tot de fanclub van Facebook behoor.
Nog in de wereld van die virtuele vriendenclub riep ik onlangs met de nodige dosis ironie op dat "wie zich absoluut niet kon inhouden en per se een cadeautje voor me wilde kopen, de onderstaande sjakosj mocht laten inpakken."
Het ding dat luistert naar de naam "The Gomeisa Bag" overleefde de jaren 50 en kwam viavia terecht bij I - hartje - Vintage, alwaar de sweet ladies het voor werkelijk weinig geld in de kijker plaatsten. Bij deze sweet lady was het liefde op het eerste gezicht: een beetje edgy lederkeuze, verder een eenvoudig, maar kei goed ontwerp, effen zwart en groot genoeg.
Jammer genoeg geen mensen die vonden dat ze me ineens zomaar voor niks een cadeau wilden geven, noch zelf de bereide vingers om op die knop "in winkelkarretje" te klikken. Resultaat: deze handtas belandde in een andere sweet lady haar kast.
Maar dat smoelenboek dus. Daar had een van mijn mooie nichten mijn liefdesverklaring voor de Gomeisa-tas gezien. Meer nog, ze had zelf een vintage handtas die ze me met plezier zou schenken, als ik beloofde er zorg voor te dragen. Check! Zelf vond ze het een leuke tas, maar niet leuk genoeg om het idee te overwinnen dat ze met een stuk dode python in haar handen stond.
.JPG)
Zolang ze doder dan dood zijn en amper nog herkenbaar, heb ik met pythons en consoorten weinig problemen. Zelf zou ik voor "nep" - dus dood en van plastic - kiezen, maar flexibiliteit siert een mens.
Ik ben geen vintage-kenner, dus ik heb geen idee welke jaartallen de ontzettend leuke handtas van mijn nichtje allemaal heeft overleefd. Er hangt ook geen label binnenin. Ik zou ook niet weten onder welke naam de handtas die vervlogen jaren heeft meegemaakt. Ik noem hem echter de "Rinse-bag": een eenvoudig design, maar een killerafwerking en een zweem van jazzy jaren.
Nog in de wereld van die virtuele vriendenclub riep ik onlangs met de nodige dosis ironie op dat "wie zich absoluut niet kon inhouden en per se een cadeautje voor me wilde kopen, de onderstaande sjakosj mocht laten inpakken."
Jammer genoeg geen mensen die vonden dat ze me ineens zomaar voor niks een cadeau wilden geven, noch zelf de bereide vingers om op die knop "in winkelkarretje" te klikken. Resultaat: deze handtas belandde in een andere sweet lady haar kast.
Maar dat smoelenboek dus. Daar had een van mijn mooie nichten mijn liefdesverklaring voor de Gomeisa-tas gezien. Meer nog, ze had zelf een vintage handtas die ze me met plezier zou schenken, als ik beloofde er zorg voor te dragen. Check! Zelf vond ze het een leuke tas, maar niet leuk genoeg om het idee te overwinnen dat ze met een stuk dode python in haar handen stond.
.JPG)
Zolang ze doder dan dood zijn en amper nog herkenbaar, heb ik met pythons en consoorten weinig problemen. Zelf zou ik voor "nep" - dus dood en van plastic - kiezen, maar flexibiliteit siert een mens.
Ik ben geen vintage-kenner, dus ik heb geen idee welke jaartallen de ontzettend leuke handtas van mijn nichtje allemaal heeft overleefd. Er hangt ook geen label binnenin. Ik zou ook niet weten onder welke naam de handtas die vervlogen jaren heeft meegemaakt. Ik noem hem echter de "Rinse-bag": een eenvoudig design, maar een killerafwerking en een zweem van jazzy jaren.
Killerafwerking. Nagel op de kop :-)
BeantwoordenVerwijderen