Parijs meets Stockholm in de Kardemommacaron!

Ik kende de peulen, ik kende het fijngemalen poeder en toch kon een kardemombullar me afgelopen - oh, wat lijkt dat een eeuwigheid geleden - lente me omver blazen. Ik werd niet alleen verliefd op Stockholm, maar ook op het kruidige kardemom.

De pogingen om die bullar na te maken zijn de ene keer al succesvoller dan de andere. Dus ik dacht - Ruth-logica gewijs - "laat ik het eens over een andere boeg gooien met die kardemom en er macarons mee maken". Ja natuurlijk, het feit dat macarons door zowat elke foodie-bakker als ultieme, fijne lekkernij worden bestempeld, maar in één trek door ook als "een hele uitdaging waarvoor een flinke dosis fingerspitzengefühl voor nodig is"... nee, dat jaagt mij geen schrik aan. Vandaag toch niet. 

Bij deze kleine Parijse koffiekoekjes zou het er vooral om gaan de receptuur nauwgezet en stap voor stap strikt te volgen. Jammer wel dat ik tientallen verschillende recepten tegenkwam. "Nauwgezet" en "stap voor stap" lukken me nog wel, met dat "strikt" ligt het al iets moeilijker. Ik ben van de Jamie-stroming, zie je: een beetje kliederen, handenwerk, bij elkaar gooien en oh ja, hier nog een verloren smaakmaker die we er ook nog in verwerken. Gebaseerde nonchalance. 

Zo goed en zo kwaad als dat ik mijn eigenheid de kop in kon drukken, ging ik aan de slag met macarons, spuitzakken, vulling, amandelschaafsel en eiwitten, proberend alle tips in acht te nemen. 

Oké, ik heb mijn toefjes misschien toch een ietsiepietsie te dik gespoten. Maar ze waren wel net zo groot als een 2 euromuntstuk. Oké, helemaal egaal zakten mijn spuiterijen ook niet echt in, maar tenslotte maakt dit toch het verschil tussen "industrieel" en "home made", nietwaar? 

Maar bovenaal: god hemeltjelief! Wat een smaakexplosie in mijn mond! Niks te zoet, niks te kleverig, lekker pittig, friszoet en een dropje instant gezelligheid op donkere, kille dagen. Kardemom, mon amour!