Mister Love of my life moest naar het buitenland, al vliegend, om een uur of 19 uur zouden de banden van dat vliegend gevaarte de bodem van ons land loslaten. Je weet wel, "rond een uur of 19uur", dat betekent om een uur of 17 uur vertoeven in de kosmische luchtververste en tl-verlichte wereld van onze nationale luchthaven. Dat betekent ook de gezelligste aperitiefmomenten en lekkerste, afwisselende plâts van huiselijke of stadse dagen missen.
Honger zal je niet leiden: McDo, Starbucks en een of andere keten die tomatensaus op spons verkoopt, helpen je uit de nood. En voor degene die een welwillende baas heeft die pertinent weigert mee te lopen met de hele bankenzooi en van het woord "crisis" nog nooit gehoord heeft, tenzij in de context van "relatiecrisis", is er op onze nationale luchthaven weliswaar ook een chique oesterbar. 't Is natuurlijk net in zo'n verdroogde, smakeloze omgeving dat je net zin krijgt in een delicatesse, me dunkt.
Geen honger. Maar ook geen baas die niet meeheult met de gangbare economie. En heb je al eens van dichtbij bekeken uit wat voor niet-zo-zorgzaam geselecteerde ingrediënten vliegtuigvoedsel bestaat? Bovendien hebben die cateraars volgens mij nog nooit gehoord van de voedingsdriehoek. Stel, we laten dat argument buiten beschouwing - iedereen gaat wel eens voor junk - dan bedenk ik me alsnog het volgende: hoe kan er überhaupt iets lekker zijn in een ijzeren doos vol kerosine, uitwasemende mensen en een luchtverversingssysteem dat al jaren de uitgewasemende lucht herververst?
Ik had dan ook - sta me toe: geheel terecht - de hele week besognes over hetgeen mijn mister love door zijn keelgat zou slikken. Het zou niets zijn dat uit mijn potten kwam. En het zou niets zijn dat in de buurt kwam van een eetbaar gerecht waarvoor je zou willen betalen. Kopzorgen!
Honger zal je niet leiden: McDo, Starbucks en een of andere keten die tomatensaus op spons verkoopt, helpen je uit de nood. En voor degene die een welwillende baas heeft die pertinent weigert mee te lopen met de hele bankenzooi en van het woord "crisis" nog nooit gehoord heeft, tenzij in de context van "relatiecrisis", is er op onze nationale luchthaven weliswaar ook een chique oesterbar. 't Is natuurlijk net in zo'n verdroogde, smakeloze omgeving dat je net zin krijgt in een delicatesse, me dunkt.
Geen honger. Maar ook geen baas die niet meeheult met de gangbare economie. En heb je al eens van dichtbij bekeken uit wat voor niet-zo-zorgzaam geselecteerde ingrediënten vliegtuigvoedsel bestaat? Bovendien hebben die cateraars volgens mij nog nooit gehoord van de voedingsdriehoek. Stel, we laten dat argument buiten beschouwing - iedereen gaat wel eens voor junk - dan bedenk ik me alsnog het volgende: hoe kan er überhaupt iets lekker zijn in een ijzeren doos vol kerosine, uitwasemende mensen en een luchtverversingssysteem dat al jaren de uitgewasemende lucht herververst?
Ik had dan ook - sta me toe: geheel terecht - de hele week besognes over hetgeen mijn mister love door zijn keelgat zou slikken. Het zou niets zijn dat uit mijn potten kwam. En het zou niets zijn dat in de buurt kwam van een eetbaar gerecht waarvoor je zou willen betalen. Kopzorgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!