"De Vlaming verliest de strijd tegen de kilo's", dat staat dan ergens begin van een nieuw jaar te lezen in de gazet. Alsof een mens al niet genoeg schuldgevoelens moet bekampen wanneer je je versgemaakte Goede Voornemens al meteen maar overboord gooit wegens "te geforceerd zo aan het begin van het jaar". Maar goed, de boodschap is: we worden te dik en we blijven te dik. We stoppen met roken, we stoppen met als een gek over de snelwegen te racen, maar we stoppen niet met te veel en te ongezond te eten, en daarbij dan ook nog eens niet te bewegen.
Mijn strijd ben ik verloren in de lagere school, in de groentewinkel bij de bloemkolen, knolselders en prei en bij het verdwijnen van de viswinkels en goede slagers. Om te beginnen was meetkunde zo ontzettend mijn dada niet. Centimeters, meters en kilometers: dat ging allemaal nog. Ik zag het tenslotte voor me op mijn meetlat. Maar vanaf de hectaren, deciliters, centiliters en cc's raakte ik toch zo'n beetje het noorden kwijt en vond ik de voorbijgangers interessanter om te bestuderen. Ik heb dus weinig benul van (de juiste) hoeveelheden.
Maar dat is niet nodig. Je koopt gewoon een hele bloemkool bij de groenteboer. Wil je seizoensgebonden knolselder klaarmaken, dan wandel je met iets wat groter is dan een bowlingbal naar huis. Heb je prei nodig voor, laat ons zeggen, een bouillon, dan kan je de kruiwagen uit het tuinhuis gaan halen om je bussel prei te "dragen" en wil je een lekker stukje gebraad prepareren, dan sleur je een half varken mee.
Je voelt me al komen... Hoewel Cosmopolitan, Evita, Libelle, Glam*It en Co zo graag het statuut "happy single" erkend zien in de vorm van happy-single-porties, lijken supermarkten en marktkramers daar niet in te volgen: alles komt in het groot en en masse. Zelfs na een intiem etentje met twee heb je eten op overschot voor een week. Het een en ander heeft er natuurlijk ook mee te maken dat bijvoorbeeld een bloemkool nu eenmaal de grootte heeft van een voetbal.
En ik wil ook seizoensgebonden, gezond, evenwichtig en afwisselend eten, dus komt het zo te gebeuren dat er op mijn tafel 's avonds een mooie porseleinen kom staat - in gebroken wit - met een koolsalade waar ik heel Eritrea een maand lang mee kan voeden. En dat we de volgende acht dagen fijne sneetjes varkensgebraad als broodbeleg zullen eten, willens nillens. En dat ik toch heel erg veel moeite moet doen om me niet te overeten: want het is zo lekker en er is nog, meneer de minister van Volksgezondheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!