Zet de woorden "experimenteel" en "modern" in de inleidende tekst van een voorstelling, tentoonstelling, concert of ander cultureel event en je bent me kwijt. Of moet ik schrijven "Cultureel", daar het gebruik van die termen vaak moet wijzen op een hogere Culturele ervaring die je te wachten zal staan. Wel, ik bedank dan meestal.
Behalve als het gaat om de fel bejubelde choreografieën van Hare Danshoogheid Anne Teresa De Keersmaeker, hoewel ik moet toegeven dat ik onze kennismaking nog jaren heb uitgesteld wegens die dreigende "C". Ik begon niet zoals half België met Rosas danst Rosas, maar wel met "The Song". Een dansproductie die een wereld weergeeft die maar sneller en wervelender zichzelf voorbijloopt .. tot stilstand dreigt. Of "tot stilstand imminent wordt" zoals de perstekst schrijft. Dat woord vormt immers een mooi trio met "experimenteel" en "modern", indien nodig.
Ik had geen idee wat ik moest verwachten, maar het geheel kon me bekoren. Ik zag de zwerm, het naakte en gestripte, het ritmische ... ik was onder de indruk en de voorstelling en de dansers beroerden: ik verstond hun taal. geen "C" die me in de weg stond, gewoon cultuur, ervaring en emotie.
Dus anno 2011 trok ik naar de voorstelling van 2010: En Atendant. Daarin zet Anne Teresa De Keersmaeker in de huidige sfeer van complexiteit van keuzes de vraag naar onze lichamelijkheid en onze sterfelijkheid opnieuw centraal, naar analoge van de chaos die in de 14e eeuw heerste rond de Zwarte Dood. Gepikt van de perstekst... want ik kwam, ik zag en ik begreep er niets van. Ik kon geen interpretatie bedenken die met die perstekst verband hield. Ik voelde weinig van het verhaal, zelfs niet toen enkele mannelijke dansers besloten dat het tijd werd hun broek te laten zakken... Letterlijk.
Wat ik wel voelde, was een wakker geschoten bewondering voor de zangeres die 14e eeuwse gezangen van een mysterieuze schoonheid te berde bracht en het genieten van de groepschoreografieën die een sterke dynamiek en emotie uitstraalden, terwijl ik er hier en daar een vleugje van opsnoof tijdens de solo's, maar niet genoeg.
Want wat ik ook voelde was een zekere nervositeit bij de "experimentele" dwarsfluitsessie aan het begin, de skeletachtige verschijning die de voorstelling open danste, de schokkerige, herhaalde bewegingen - excuses - danspassen en de hijgend, krachtige ademhaling die de muziek nu en dan verving.
Ik ben Anne Teresa dankbaar dat ze van deze opvoering geen opera-durende-versie maakte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!