Keuzes

Ik zit aan de apero, met een Martini Rosso inclusief appelsienschijfje en ice, en ik heb de pest in. Dat is uitzonderlijk. Apero-time is na brunchtijd en lunchtijd toch wel een van mijn favo momenten van de dag. Op een favoriet moment hoor je niet de pest in te hebben. What's going on? Wel, mijn absolute toppers van pizzabakkers bevinden zich te ver buiten mijn perimeter "in de buurt".

It's all about choices, baby. Aanvankelijk was er een appartement, met een bed, een view, plaats voor brunchtijd, lunchtijd, apero-tijd en een van die lievelingspizzamannen op een paar huizen afstand. Maar, ook met een huisbaas ... die zich dan ook nog eens na verloop van tijd gedroeg als een man waarbij Hannibal zijn lepel in de hersenpan had geplant: als een voor mij onbegrijpelijke nitwit dus.

Een aantal events en een douche zonder water later was er een ander appartement, mét magnifiek uitzicht, véél licht, véél liefde, een groot bed, met een kleine fuifzaal ruimte voor brunchtijd, lunchtijd, apero-tijd én bbq-tijd... zonder huisbaas. Maar ook zonder lievelingspizzaman een paar huizen verder. Er zit een Chinees. Ik zweer je dat het onvergelijkbaar is.

Dus heb ik de pest in. Omdat ik al weken geen degelijke pizza meer heb gesmuld. En dan heb ik het dus niet over de sponsen van Pizza Hut of de druipende, halfgebakken vodden van bij Nemir of Hus-Hak I. Dan heb ik het over de verrukkelijke Napolitaanse restjespolitiek: alles - naar Italiaanse normen welteverstaan, dat sluit frieten en Zwan-worsten uit - kan er in principe op, de bodem is dun, fijn en krokant gebakken, de tomatensaus druipt er niet af en is puur van smaak, de kaas is mozzarella en ziet goudgeel.

En ik ben blij. Want dat proefde ik gisteren bij Pizzeria L'Aurora. Ook te proeven bij Castello Lucano en Il Vicoletto. Please... Vul gerust aan met je eigen kostbare pizza-adresjes overal te lande zodat niemand nog van die vodden moet smaken.