Memorabel

Begrijpelijk... Als je dochter iets te lang aan Kinderen voor Kinderen blijft hangen, wordt het tijd haar wat op te voeden en bij te sturen. Dus schakelde mijn ouders daarmee een versnelling hoger en stond ik op mijn 14e voor de eerste keer op die immense Vlaams-Brabantse weide.

Vriendin Maaike was niet genoeg gezelschap, nee, mijn vader achte het veiliger (eigenlijk was hij zijn wilde haren nog niet kwijt. Nu trouwens - en gelukkig - ook nog niet) dat ook hij een oogje in het zeil kwam houden. Vermijden dat er vreemde jongemannen met joints, lange haren en onduidelijke bedoelingen een vinger op zijn dochter's melkwitte huid zouden leggen.

Nu, dat laatste is wel moeilijk als twee meiden de godganse dag rondhossen van hoofd- naar toen nog zijpodium en jezelf gedoemd bent tot een piknickdeken van 1,5m². Maar pap, geen zorg: we hadden alleen oog voor de muzikanten. Of was dat dat jaar toen die ontzettend mooi jongen me een lekkere tongpiercing liet voelen en ... euhm... Cut!

En die muziek, dat was ook headliner REM. Destijds mijn absolute helden, en die van mijn vader (ja, zijn opzet lukte goed). Ze hadden net Monster uit, maar ik was en blijf vooral fan van Automatic for the People. Ze waren steengoed, prachtige lichtflitsen, uitstekende Michael Stipe in vorm, een plekje vooraan, mijn pap naast me. Ik zal het niet snel vergeten. En vader en moeder Sas waren hun dochter elk jaar kwijt op tal van festivalweides aan tal van mooie jongens met tongpiercings. ;-)

En deze blijft een favo klassieker: