Un modo di vivere

Piaggio weet het. Ik heb er eens even van mogen proeven. Het smaakte zeker naar meer.

Audrey Hepburn in Vacanze romane

Het: "Non è "solo" uno scooter: è un'icona, un modo di vivere,

un mondo tutto da scoprire."

El Tango de Roxanne, non de Ruth

Ik loop een beetje krikkel rond. Ik voel de drive, het kriebelt, goesting doorboort mijn bloedbanen. En ik moet me inhouden, want het kan niet. Grr. "Het" dat is tangoles volgen. "Kan niet" als in
- geen mannelijke danspartner tegen wie ik me bezweet zou willen aanschurken om de passie van de muziek te voelen
- geen mannelijke danspartner die voldoet aan het bovenstaande én die dan nog eens minstens 1m80 kan aanstrepen aan de meetlat
- een agendaplanning die al barstenvol zit
- een agendaplanning die voldoet aan het bovenstaande en waarin nog rekening gehouden moet worden met rustmomenten en me-time.

En dan te zeggen dat ze zeggen dat ze zien dat ik talent zou hebben. Voorlopig stil ik mijn honger naar deze dans met dit het 1248 keer afspelen van dit prachtig stukje film (alweer!). Zucht.

Vengo

Ik huurde de film Vengo (Tony Gatlif) afgelopen week. Ik was vergeten dat ik de prent al eens had aanschouwd op het filmfestival Open Doek in Turnhout. Tot dat besef kwam ik nadat de eerste 48 frames passeerden. Ik herkende de setting meteen: het dorre Spaanse land, de intrieste ogen van de hoofdrolspeler, de intense klanken van de muziek.

Het is echt niet zijn beste werk. Gadjo Dillo maakte me veel enthousiaster, maar er zijn nog meer weinige eindgenerieken geweest die me zo'n kippenvel bezorgden als deze.
Rijdend op een verlaten landweg, enkel de lichten van de koplampen, omhullende duisternis, pijn en verdriet ingepakt in het deken van het lied. De tristesse ontroerde me en deed me glimlachen door zijn ruwe schoonheid.

Last tango in Leuven

De warmte van de zon overdag cirkelde nog boven de blauwe straatstenen. Maar er kan nog altijd een tandje bij, dus kreeg het Martelarenplein vier uur lang een onderdompeling van tango, snuifjes Buones Aires, een flinke scheut zwoelheid.

Danseressen legden nauwgezet hun meest passionele uitdrukking op en lieten zich door charmante meesterverleiders rondom de dansvloer leiden. Zoals het vrouwen betaamt, hadden zij ook trucjes om de man op hun hand te krijgen. Prooi en jager in één. Als toeschouwer werd ik er soms zowaar ongemakkelijk van. Alsof ik stond te gluren.

Van gluurder naar begluurde. Het is een kleine stap. Zeker als je enkele tangodansers treft die vastberaden zijn je enkele basisstappen te leren. Basisstappen die me de voorbije twee uur niet echt waren opgevallen in het midden van gehakte voeten en mannenbenen die plagerig toenadering zochten. Ik bakte er amper iets van, weigerde te volgen (ja, eigen willeke), maar genoot wel van het zwierige, doch ingetogen en alsook intieme karakter van de dans.

The Wu is coming trough

Het was ... geen zomer. Ik was 16-17 jaar en vulde mijn tijd... met studeren. Om nu niet helemaal weg te zakken in het heiligdom der seuten en blokbeesten, gelukkig ook met wat rondhangen, skaten, op hiphopfeestjes de dansvloer onveilig maken en meedoen aan Humo-wedstrijden. Zoals die voor het concert van de Wu-Tang in de AB.

Een sprankeltje creativiteit leidde me naar een gratis ticket. Dat ik door ouderlijk gezag niet in realiteit mocht omzetten (school, examens, godsdienst ...). Het blijft een trauma waarvoor ik wekelijks nog steeds 36 euro neertel in psychotherapie.

Nu komt één negende van de clan naar de AB! Een negende dat ik al eens in Tilburg aan het werk zag en dat toen danig wat deining veroorzaakte. Het belooft toch wel indrukwekkend en memorabel te worden die avond in november. I'll be there, bro'!

Religious view

Ondanks enkele topscores voor godsdienst op zak kom ik uit een a-katholiek nest.
Mijn moeder slaagt blauw uit, zwelt helemaal op, krijgt daarbovenop nog rode bobbels en vertoont verstikkingsverschijnselen bij de aanblik van nonnen met kruisen, habijten en hoofdkapjes. Mijn vader gaf me bij bovenvernoemde topscores steevast een uitbrander: wiskunde, maar vooral talen moesten het lijstje aanvoeren (wat ze gezien mijn blokbeestachtergrond toch ook vaak deden, dus vanwaar de uitbrander?). Nonkels zakten af naar onze bunker om uit te leggen dat Jezus echt niet te vergelijken is met de prinsen en kabouters uit de verhalen van de gebroederd Grimm.

Geen katholicisme dus, gezien de wereldlijke ontwikkelingen op vlak van vrouwonvriendelijkheid en vurig islamisme zie je me ook niet in een hoofddoek rondparaderen en de feesten van chanoeka en pesach moet ik aan me voorbij laten gaan. Het buddhisme leek een tijdje "hot", maar gezien zweven en transcendale energiestromen ervaren niet lijken te lukken, heb ik dat ook maar opgegeven. Atheïst, agnost?



Tot ik Frank ontmoette. Ik geloofde in hem. Echt. Beetje naïef weliswaar, maar elke dag en avond predikte hij wat er komen zou. Ik geloofde hem. Maar ook hier zal ik afhaken. Heb je immers al eens bekeken wat een weer het de afgelopen weken, maanden is?! Vandaag staat in Frank's evangelie als "een mooie zomerse dag". Het. is. grijs. Het. regent. Iedereen. heeft. een. jas. aan. (ik ben rebel: ik weiger). alle. lichten. branden. om. acht. uur. 's ochtends. WIE ZEI ER IETS VAN ZOMER?

Bouwvakkers in witte camionettes

De zoetgeglaceerde stem van Lady Linn begeleidde mijn filerit tussen de Vlaams-Brabantse glooiingen en de vlaktes van de Stille Kempen. Geconcentreerd en tegelijk meeneuriënd hield ik met arendsogen de vierwielers voor en achter me in het oog. Ook die aanstuivende witte camionette.

Een eerste maal opzij kijken, leverde een snelle schets op. "Vooruit kijken, Ruth. Niks te zien daar." Maar dat rijdende onding bleef maar op dezelfde hoogte hangen. Na zo'n 8 minuten Italiaans gewijs negeren (d.i. met zonnebril en opzij glurend) waagde ik het toch maar een blik te werpen op wat een duo bouwvakkers in hun camionette bleek te zijn. "ja, ik heb een gave auto". Ze hadden er duidelijk leut in, want konden niet laten overvloedig te zwaaien en te lachen. Vriendelijk als ik ben, glimlachte ik terug (ik heb echt een gave auto) en gebruikte ik - Italiaans gewijs en met plezier - de toeter. Toch fijn als mensen -die er ook nog eens mogen wezen - zo sympathiek zijn mijn nieuwe voiture zo toe te juichen. Uhum.

Toch fijn als je het leven iets of wat naïef doorwandelt ... Zo'n twintig minuten later kwam ik er immers achter dat een van de bewonderaars mijn broer was, samen met een van zijn bazen. Ze mogen er inderdaad wezen, ze zijn inderdaad enthousiast, maar dat is ook niet moeilijk in een hilarische situatie waarin je al een kwartier achter je zus rijdt te toeteren.