Zoute Zonde van Kettle Chips

Ik ben een zoutebek. Neen, geen schrijffout daar. Ik ben gek op hartige, zoute snoepertjes en voeding. Ik neem liever drie uur de tijd voor een apero met hapjes - Modo Milanese - dan dat ik een plekje vrij houd voor een eventueel met chocoladesaus overgoten dessert. 

 

Alhoewel, dat klinkt ook niet slecht. En als die saus dan zo net lauw is. En vers gemaakt van ontzettend goede, donkere chocolade. Dan mogen ze me een lepeltje geven voor in het sauspotje. Hoe dan ook, na twee happen zal ik dan wel voldaan zijn.

 

Niet zo bij de apero. En de zoute hapjes. Die kunnen heel classy en fancy zijn, maar af en toe mag het lekker low profile: met chips. De gemene deler van de favoriete smaken is dat er altijd wel een flinke snuif zeezout mee gemoeid is. Voor de bite zijn de schijfjes heerlijk krokant en werkelijk knapperig en als ik ze kapot loop te knabbelen, dan wil ik zeker niet het gevoel krijgen dat ik een glas frituurvet naar binnen giet (denk: Lay's, Croky, Piraat, ...). 

 

Kettle Chips does the trick. Altijd leuk voor mijn groene bio-ego: ze worden met de hand gebakken (auch, die hand), zijn gemaakt van ggo-vrije aardappelen, bevatten geen gekke kleur- en smaakstoffen waarvan je de naam amper kan uitspreken, en ook niet degene die je wel kan uitspreken en de chips bevatten evenmin oerslechte, lelijke, rottige transvetzuren. 

 

Ok, het blijven natuurlijk gefrituuuuurde aardappelschijfjes en dus een bom van vettigheid. Maar lekkere, eerlijke vettigheid!