Marrons glacés: een snoepertje!

Ik zou kunnen kiezen om op de werkvloer te spreken over deadlines, consumentengedrag en bandieten van fabrikanten. Dat doe ik liever niet. Een mens wordt er zo zurig van. 

 

Liever heb ik het over heerlijkheden, leuke en boeiende ervaringen, te ontdekken plekjes en hoe we de wereld zouden kunnen redden (21 december komt dichterbij!). Een mens wordt daar blijer van. En sweeter. 

 

En zodoende zaten we op een doodgrijze middag te leuteren over lekker eten, de herfst en de onvermijdelijke kastanjes. Ik zou ze in een pasta draaien, te testen komend weekend. Señor D. verwerkt ze in zijn fameuze chocoladetaart. 

 

Maar señor D. heeft het dan niet over de gewone, tamme, vinnig geraapte kastanjes. Hij heeft het over de delicatesse die de Marrons Glacés heten te zijn: gekookte tamme kastanjes die met een laagje suikersiroop omhuld zijn. Deze kleine, fijne confiserie maakt vooral Zuid-Fransen en Noord-Italianen lyrisch over de goudgele herfst. En señor D, die trouwens Spaanse roots heeft. 

Ik ben er nog niet uit of die gesuikerde kastanjes mij zo euforisch maken. Ik deed er welgeteld een fikse 30 minuten over om dit kleinood naar binnen te werken. In. erg. kleine. muizenhapjes. Want na elk hapje viel ik stijl en met opengesperde ogen achterover van de zoetigheid. En was ook regelmatig vijf flinke slokken water drinken een must voor mijn smaakpapillen. Jeemineeeee, zo ontzettend zoet!

 

Maar er zit zuidelijkheid in, die je proeft, en van zuidelijkheid, daar hou ik van. Dus in mijn volgende chocoladetaart geen Chinees vijkruidenpoeder en geen amandelen, maar Marrons Glacés. Om stijl van achterover te vallen.