Ventousiast op de top

Het begon met een geleidelijke stijging. Dat ging vlotjes. Voor vertrek hadden we bovendien à la Français een baguette, een saucisse en une tomate gekocht op de markt: onze lunch voor onderweg en ik had er goesting in. In de baguette, maar ook in de klim.

We namen onze tijd. Dat doe je namelijk het best als je naar de top klimt met een zinderende zon aan het hemelfirnament, op het heetste moment van de dag. Ja, je hebt altijd lunatics op de wereld.

Zachtjes aan ging het minder zachtjes aan omhoog: de hellingen werden steviger en de groene pijlen zoefden - alsnog zachtjes aan - voorbij. Halfweg - dat vermoed ik toch - gaf de rug te kennen dat het tijd werd om de benen toch eens een wandelende beweging te laten maken. En de goesting in de baguette was er nog steeds, dus hielden we halt op een idylisch plekje, een beetje van de weg. Het is toch ook genieten, zo'n beklimming.

Niet te lang talmen, de top lonkt. Verder langs de boomrijke weg omhoog. En nog omhoog en alsmaar omhoog, omhoog, omhoog. Doordoen, doordoen, doordoen. En plots lag ie daar voor ons: de kalkwitgrijze top van de Mont Ventoux. Die aanblik voedde ons enthousiasme alleen maar en stuwde ons verder door. Rustig aan de laatste steile helling op en dan genieten van een magnifiek uitzicht over de Vaucluse. En de anderen van ons: we hadden er wel bekijks op onze Vespa.