Schilderkunst

Ik was nooit van het heel sportieve type, dus ging ik als kind niet naar de atletiekclub - godzijdank, vooral voor mijn mogelijke trainer - maar naar de tekenacademie. Het had ook wat te maken met die genen: moeder is into design en kunst, daar ze met de vader die grafisch ontwerper is, is getrouwd.

Hoe dan ook, elke woensdag en/of zaterdag zat ik er dus lustig op los te tekenen, schilderen en ook boetseren af en toe. Ik vond het fantastisch om me onder te dompelen in de wereld van mijn fantasie en kleuren. Toch zolang het wat van het "ruwere" werk mocht zijn, cfr. Appel, Spaens en menig ander écht kunstenaar. Met een fijn penseel dotjes zetten, vond ik maar niks om zelf te doen. Mijn beeldhouwkunst bevatte ook eerder een zekere plasticiteit, dan een gekunstelde belijning. Verfijning was niet aan mij besteed.

Vorige week nam ik sinds enkele jaren de verfborstel nog eens ter hand en ik dompelde me onder in de wereld van kleur (weliswaar aanvankelijk spierwit), geur (weinig te bespeuren wegens watergedragen) en fantasie (etentjes, aperitivi en basilicum op het terras). Deze keer geen papier, noch canvas dat blanco lag te wachten op mijn penseelstroken, maar gyproc en plaaster. Met borstel en rol ging ik er lustig tegenaan. Het is te zeggen, zolang het vlak vroeg om mijn krachtige, actieve, energieke, passionele uithalen. Was het eerder een chambrang (voor vertaling: zie het Groot Woordenboek der Oost-Vlaams - Nederlands) dan spanden mijn zenuwen zich: verfijnd prutswerk, het is niet aan mij besteed.