Zondag, muziekdag

En God schiep de zondag, de dag van rust en heiligheid. De meeste – al dan niet welvoegelijke – mensen zweten op zondagmiddag dan ook hun kater uit, geholpen door meneer Dafalgan. Lui, genesteld in de kussens van de zetel, seusie over de knieën, thee binnen handbereik en een tearjerker in de dvd-lade. Rubberen laarzen in combinatie met het meest modderige bos in de buurt zijn een andere mogelijkheid. Maar dat alles zou het niet worden. Het werd wel een supporterstrip naar Eeklo. De bonte muzikanten, terug te brengen onder de erg royaal klinkende groepsnaam “Koninklijke Harmonie De Vlaamse Ardennen”, zouden hun titel verdedigen in de eredivisie der fanfares, harmonieën en brass bands. Pomponnen kwamen uit de kast, de stem werd gesmeerd en slagzinnen opgefrist.

Aangezien de Koninklijke muzikanten de instrumenten nog moesten oppoetsen, inblazen, uitblazen, trok ik al op verkenning. “Op verkenning” wil – wegens het beperkt te verkennen veld – zeggen “het oor te luisteren leggen bij de andere harmonieën”. Zottegem (?) had beslist toch eerst de kater uit te zweten op de zetel, of in het bos, dus vulde Eeklo het podium. Allemaal mooi in gelid, zwart en wit, harmonieus spelend. De brass band uit x die volgde, was bekoorlijker. Vol enthousiasme blazend en proestend op blinkend koper.

Maar het echte pomponnenwerk kwam daarna. U weet wel, voor muziek gebracht door dat bont gezelschap uit de Vlaamse Ardennen. Alsof die heuvelmensen nog niet genoeg ingespeeld waren, drukten ze de eerste kleppen in voor het ietwat filmische en traagopbouwende Air for Winds. Ideale opener. Maar dan kwam het echte werk. Dirk Brossé wilde ooit zijn vader eren en noteerde enkele noten rond het happy-birthday-thema. Voor mij een weinig inspirerende melodie. Maar het is duidelijk dat Dirk Brossé dat anders zag … en gelukkig. Wat volgde was immers een tof, verrassend, mooi, vol muziekstuk. En enkele individuen op het podium leken dat ook te vinden, want ik meen wippende schouders, tikkende voeten, een danspas en plezier te hebben kunnen ontwaren.

Die trouwens meer expliciet werden bij Puszta, een compositie van Jan Van der Roost. Hoewel zijn naam niet meteen klinkt als afkomstig uit Balkancontreien, moet ik besluiten dat ik Eeklo’s CC zag verdwijnen en in de plaats kleurrijke outfits en bont gekleurde woonwagens zag opduiken …Ik was weer niet alleen met die gedachten, getuige de leute die doorsijpelde in noten afkomstig van en gezichten op het podium. Een beetje jammer dat een ander deel van dat podium géén woonwagenbeleving leek te hebben, en des te meer concentratie. Ik zou ze meenemen in mijn rondedans.