Eenzame mishmash

Paniek en consternatie vandaag! Ik had geen idee wat ik vanavond zou koken, ik zag geen ingrediënten voor mijn ogen dansen, ik kon me geen kookboek voor de geest halen dat me op weg zou helpen en ik overwoog serieus om frieten te gaan halen, of een pizza (gemaakt door Thai), of opnieuw Thais zoals gisteren, of Chinees. Oh ja, en kebab is ook nog een oplossing. Ik werd al rustiger: ik kon gemakkelijk de week door komen in mijn eentje.

Neen! Dat ben ik niet! Help! Wat is er aan de hand?! Is dit het begin van het einde? De eerste gedachte wanneer mijn brein van slaapstand naar waakstand overschakelt is  "wat zal ik vanavond eten?" In een kookwinkel word ik helemaal enthousiast van tien soorten kookwekkers en wil ik ze allemaal hebben. Chillpills, mindfulness en boswandelingen had ik niet nodig; ik had genoeg aan een kookpot en een houten roerlepel. En ik genoot ervan om in de supermarkt mijn hele feestelijke weekendmenu samen te stellen, gewoon, omdat het zo in me opkwam.

Goed, het besef dringt door dat dit de eerste keer sinds ettelijke dagen is dat ik het commando in de keuken weer uitvoer omwille van verschillende, allemaal terechte, begrijpelijke redenen. Maar, er moet gekookt worden. Dus begin ik terug waarmee ik tijdens mijn studententijd begon (ik zou ook kunnen beginnen met wat ik als kind in de keuken fantastisch vond, maar dan zou ik de hele avond en morgen ook nog cake moeten eten en ik ben niet meer zo'n zoetebek)... Het begon met een doodgewone mishmash van een pastasalade.

Neen, ik nam er zelfs geen foto van, ik at uit de kookpot, met alleen een vork en ik zat tijdens het eten tijdschriften te doorbladeren, mijn Allerliefste berichtjes te sturen en dat smoelenboek te bekijken. Maar die mishmash van samen gegooide champignons, aubergines, courgette, verse tijm, basilicum, tomaatjes, geitenkaas en ja, zelfs tonijn op eigen nat smaakte wel verrukkelijk op deze zachte zomeravond! Nu een ontspannend bad met een stapel kookboeken zodat ik me weer herken in de keuken!