Ik heb nogal de neiging om door mijn knie te zakken. Niet doordat er daar een zenuwuiteinde het laat afweten, noch door een andere medische aandoening. Wel omdat ik graag heb dat mensen het goed hebben - ja, ook degene die ik eigenlijk voor geen haar vertrouw, niet kan luchten of domweg idioten vind. Speelt ook een rol: dat ik bij de minste zin die al die personen - ook degene die ik heel graag heb - uitspreken die begint met "Euhm ..." reeds denk dat ik iets grandioos verknoeid heb.
Ik maak dan een vrome knieval en ben klaar om te bidden voor de heilige-moeder-Maria-Jezus-Damiaan-patroonheilige om vergiffenis te vragen... en ik ben niet eens katholiek gelovig. Sorry's slaan dan om hun oren, en gemeend hoor. Ik voel me dan rotslecht.
Een nanoseconde. Want snel daarna daagt het me dat er vaak een andere kant is, een tweede luik aan het verhaal. Dat van hen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!