woensdag 3 februari 2010

Uit eten

Als je 90 km van elkaar woont - of 60 als je door de vlakte van de pampas rijdt - dan klets je niet gewoon bij als je eens "efkens binnenwipt". En nee, ook niet altijd via de modernste communicatiemiddelen. Na een tijdje dringt face-to-face contact zich op. En dan trekken we naar een tafel vol lekkers.

Binnenkort is het zover... en ik kan niet kiezen naar welke tafel vol lekkers ons gezelschap te sleuren. Er is het aanbod, er is keuze, maar als ik uit eten ga, heb ik een aantal "verwachting". En ik denk dat dat het vriendelijke woord is. Ik geloof dat Van Dale ook iets zou geven als "eisen" en andere.

Het lijkt vanzelfsprekend voor ons, maar dat lijkt het niet te zijn voor alle koks: ik wil dat het lekker is. Niet lekker als in "ik lust dit of ik lust dit niet", wel als in "ik proef dat dit goed is, maar ik hou er al dan niet van".

Verder wil ik dat, als ik een mooi bedrag betaal voor een stukje vlees, dat dat stukje vlees mijn maag vult. Ik loop krikkel als ik nadien nog in het frietkot zou moeten gaan aanschuiven of een boke met choco zou moeten smeren.

Gesteven tafelkleed, rood geblokte plastic tafeltjes of strak modern gevuld interieur... het kan allemaal leuk, mooi, aanlokkelijk zijn, maar in feite maakt het niet veel uit. Als ik een orgasme-benaderende ervaring voel opkomen als het eten mijn tong raakt, dan mag dat op een campingstoeltje met Willy Somers op de achtergrond en jaren '70 oranjetafellakens zijn, mij heb je als fan!

Ik kan genieten van een kebàb van 4 euro, maar ik leg ook graag eens 55 euro op tafel voor een verfijnde menu met wijnen, als de prijs, de kwaliteit en de smaak maar in verhouding zijn. Vraag je voor een Entrocôte 24 euro, terwijl er amper iets anders op de kaart staat, de vergezellende salade wel heel erg eentonig groen is en de sausen en de frieten smakelijk, dan ben ik blij, maar aarzel ik om terug te komen. Prijs het stuk vlees aan aan 18 à 20 euro en ik ben euforisch.

Als ik kies voor een menu met wijnen, wil ik ook dat de ober mijn glas op tijd en stond aanvult, me verteld welk druivensap ik op dat moment drink en waarom hij of zij me die schenkt bij die menu. Er stond toch duidelijk mét wijnèn?!

Altijd mooi meegenomen is het wanneer de kok iets kent van de voedingsdriehoek: groenten nemen een belangrijke plaats in! Niet alleen in die piramide, ook op je bord. Dat is net het hele idee achter die driehoek. Ben je zelf geen fan van groenten, en dus niet van je lijf, doe het dan op il modo italiano en laat je klanten zelf kiezen of ze een bijgerecht willen of niet.

...

Begrijp je nu waarom de keuze van een restaurant een ware eliminatieslag is?!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

You make me happy: bedankt voor je comment!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...