Je bent zo oud als je je voelt. Geboren in '80, voel ik me nu toch echt nog geen 29. Ik voel me ook geen 18. Ik rondde mijn studies met veel plezier af, ik ging ergens op een derde verdieping wonen zonder mama's vertrouwde geur, ik zocht op een dag de job van mijn dromen, ik werd lid van de plaatselijke bib, ik kocht de vierwieler uit mijn fantasie en er kwam ook een wasmachine op dat derde verdiep bij. Kortom, ik voel me zeker geen 18, maar wel up and running in my life.
En up and running is nog iets anders dan je voelen wat dat cijfer aangeeft. Absolutely yes! Want, in het besturingssysteem waarop de Belgische maatschappij draait, hoort bij dat cijfer toch stilletjesaan de bedenking wat je investeringsdoel is in het leven. Is de baksteen al gegroeid in die maag? Awel, er ligt daar iets en nog wat op mijn maag, en het heeft ook wel van doen met die baksteen, maar mijn baksteen lijkt niet gemetst te kunnen worden op de baksteen van de gemiddelde immo- of bankman.
Om te beginnen is mijn baksteen niet zo groot. Ik wil wel iets dat ik mij kan toeëigenen, maar ik heb liever de abstracte begrippen liefde, passie, vriendschap en mojito. Veel goedkoper en meestal iets gemakkelijker te realiseren (zie rendezvous.com). Nu, ik ben niet oliedom, dus ik zie ook in dat vastgoed investeergoed is. Meestal.
Verder lijkt mijn baksteen communistisch rood te kleuren: ik wil een eerlijke prijs, voor een eerlijke verzameling baksteken met een dak op, aan een eerlijke lening. Ik eet namelijk niet graag bokes met choco. De bank- en immomannen volgens mij wel.
Het zal je dan ook niet verbazen dat ik op het web op zoek was naar firma's die verhuizingen doen naar sociaal communistischere contreien om aldaar via wodka-, rijstwijn- en karaokesessies af te raken van mijn big money fear die bij het zien van elke rentevoet en vraagprijs gestaag lijkt te groeien, samen met dat cijfer dat aangeeft hoe lang ik hier al mijn weg zoek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!