Als ik Risk speelde met mijn broer, was het gegarandeerd oorlog aangezien hij de spelregels in de loop van zijn weg naar glorie aan zijn behoeften aanpaste en ik het uitdokteren van strategieën haatte. Die oorlog vochten we trouwens verder uit bij stratego, waar ik wonderwel redelijk goed in was (ok, het is maar een gezelschapsspel). Het liefst van al klopte ik hem of vriendinnetjes bij Trivial Pursuit aka Triviant. En neen, dat is niet pretentieus om dat hier zo te verkondigen! Ik maakte er immers een hobby van mijn moeder het bakje met vragen in de handen te stoppen zodat ze me de hele dag door vragen kon stellen. Ze zeggen dat het testosterongebonden is, maar echt ... ik hou van al die weetjes en korte feiten, niet zozeer van het uitdokteren van strategieën.En toch werd ik bevangen door het verlangen te leren schaken. Het spel ziet er zo "gezellig" uit: leeslamp - liefst zo'n ouderwetse lampedaire - boven het bord, rook die rondom kringelt, een fles wijn - whiskey mag ook, Spa is uitgesloten - erbij en samen met je tegenspeler in een gevecht van denken, inzicht en strategie belanden.
Goed, ik leerde dus schaken van't weekend. Het was gezellig en het was een gevecht, vooral dan in mijn hoofd. Ik was meer bezig gedachten over wat voor dom blondje ik wel niet was om te buigen naar iets in de trend van "maar je leert het pas", dan mijn tegenspeler's paardensprongen en schuine demarches van zijn loper in het oog te houden. Dat resulteerde natuurlijk in drie van de vier keer faliekant ingepakt te worden. Maar 'k ben toch trots op mijn één spelletje waarbij ik het de overzijde toch een beetje lastiger kon maken. Ik stelde mijn eigen executie toch met enkele minuten uit.
Ik wil nog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!