Ik zat met mijn 1m80 gekneld op het eerste balkon van de mooie Leuvense schouwburg. Het klinkt enigszins aanlokkelijk, maar ik kan je verzekeren dat mijn rug danig protesteerde tegen deze houding. Reden van mijn geknelde positie: ergens in september - tussen mijn verkregen bewonerskaart en mijn nieuwe bibkaart - besloot ik dat ik pas echt een Leuvenaar was als ik ook deelnam aan het rijke culturele leven aldaar. Zo geschiedde en belandde ik dus daar boven in die ontzettend vervelende rode pluche stoel om te genieten van wat een veelbelovende flamenco-avond zou worden.Zoals wel vaker draaien de verwachtingen anders uit. Zo was de danseres, la Rubia, krachtig, energiek, elegant, ritmisch, maar soms ook om schrik van te krijgen. Vooral daardoor begon ik toch sneller te verlangen naar het tweede deel: Moraíto, de een of andere fameuze flamenco-gitarist. Sorry, ik ken er niks van, dus voor een totaal onbekende, die er wel eventjes in slaagde om me met open mond en zucht naar meer te laten genieten. Wat een ritmisch vingerwerk, gekaderd door uitstekende zangers en handenklappers. Een mooi en aangenaam schouwspel, maar ik was toch ook blij dat ik later op de avond zelf op de dansvloer kon zwieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!