Mijn eerste keer

Gebakken rog met peterselie-aardappeltjes en groentenmengeling

Het was mijn eerste keer. En het was superlekker. Nochtans speelden we wat met het lot: een kraakbeenvis op het menu, die je dan nog het best tussen juli en december in je pan legt. Klassiek geprepareerd met kappertjes.

"Kraakbeenvis", het activeert niet meteen je speekselklieren. Gisteren sneeuwde het nog, dus van juli was er nog geen sprake. En de kappertjes werden door my beloved cook geschrapt. "Oh, wat hou ik van spelen met het lot", bedacht ik me met een glas Zonin-prosecco in de hand. En lustig taterde ik verder over bekende Vlamingen en hun vermeende chocoladeverslaving en over gezonde chef-koks, terwijl de rog panklaar gemaakt werd.

Ik taterde maar en taterde maar. En toen ... werd het stil. Muisstil. Een slokje. En genieten. Van de smaak. Van deze zachte vis. Perfect gebakken. Beetje ziltig. Beetje botervet. Heerlijk. Superlekker.

Het is altijd zo met die eerste keren: je hoort allerlei horrorverhalen, die meestal - heel contradictorisch - worden beëindigd met de woorden "je moet je geen zorgen maken, want het is ook heel lekker". Rog zou moeilijk te bereiden zijn, onevenredig garen, te veel kraakbeen hebben (wat wil je met een kraakbeenvis?!) enz. Bij mijn eerste keer was het een sprookje van een maaltijd, met dus een heel lekker einde.

Patricks fameuze Marokkaanse kip - Versie 2.0

Ik had zijn bebaarde hoofd, noch zijn presenteerlolly, nog niet eens op tv gezien, toen "dieë van de Ve Te Me" bij mijn ouders over de vloer kwam. Hoewel ik destijds druk bezig was te ravotten in de tuin, kon dat buitenspel even wachten om dit curiosum eerst even te bekijken. 't Was dat hij de mensen mocht vertellen wat er allemaal in ons landje en de grote wereld gaande was - iets waarvan ik stiekem droomde - en niet zozeer het feit dat hij verscheen op dat rechthoekige scherm van elke Vlaamse huiskamer waar op de commerciële zender afgestemd werd.

En 't was ook dat ik het inderdaad een curieus type vond, die Patrick Van Gompel, "Patje" voor de vrienden: zware stem, baard, opvallende humor, bulderlach, gemoedelijk maar ook fel, gedreven, stripfanaat én stripfiguur, veelweter, iemand die indruk nalaat, boekenwurm, man-met-Wikipedia-pagina-en-nu-ook-een-blogstuk, gepersifleerde ster en ... ook een verrassende en goede kok.

Met de VTM-presenteerlolly in de hand - ondertussen knaloranje - reist hij nog steeds bebaard, grappend en verslagbrengend door het ganse land. Terwijl op zijn vrije, striploze momenten mijn ouders en hun vrienden nog altijd bij hem aan tafel schuiven voor de heerlijkste gerechten en de kinderen niet meer altijd in de tuin ravotten. Neen, ze plannen zelf dineetjes, o.a. aangestoken door de verhalen en recepten van een bepaalde Ve-Te-Me-reporter.

Zoals daar is: Patricks fantastische Marokkaanse kip, maar dan wel op mijn manier. Voor die van hem moet je maar eens wachten op een uitnodiging.

NODIG VOOR MENAGE A QUATRE: 

2,25 kg scharrelkip in stukken gesneden, kippenbouten zijn handig
4 el olijfolie
12 kleine uien, alleen gepeld
2 tenen look, geperst
1 tl gemalen komijn
1 tl gemalen gember
1 tl gemalen kurkuma
0,5 tl gemalen kaneel
4,5 dl kippenbouillon
125 g kalamata-olijven (zwarte)
1 ingemaakte citroen of 1 citroen
2 el gehakte koriander
Gekookte couscous, rijst of pasta voor erbij


DOEN:
Verwarm de oven voor op 180 °C.
Snij de kip in 8 stukken. Tenzij je kippenbouten hebt, kieken (cfr. Patje)!
Verhit de olie in een pan en bak de stukken kip rondom bruin.
Haal de stukken kip er met een schuimspaan uit en zet ze apart.

Bak de uien, look, komijn, gember, kurkuma en kaneel in 10 min op laag vuur net goudbruin.
Schep de kip in een ovenschotel of ovenbestendige braadpan, overgiet met wat bouillon tot de kip net niet onderstaat. Zet in de oven op 180 °C. Voeg vlak voordat de kip zacht en gaar is de olijven, in stukken gesneden citroen en koriander toe. Laat verder garen.
Proef en breng eventueel op smaak.
Serveer met couscous, rijst of pasta.
Smaakvol bijgerecht is bijvoorbeeld een ratatouille.

Ingemaakte citroen haal je bij een Marokkaanse groentenboer.

Thuis is waar onze keuken staat

't Is niet zo lang geleden, het lijkt nog geen ver verleden... dat my lover and me het een geslaagd plan vonden om samen een stekje te kopen. Zo gevonden, zo gedaan. Enkele handtekeningen en wat lenteterrasjes later trokken we met de testosteronhulp van vrienden en ouders in dat nieuwe stekje. We vinden het nog altijd een schitterend idee, geen zorg. We genieten dagelijks van dat stekje dat echt het onze is ... althans toch al in de keuken.

Ik weet het: nieuwe, eigenste stekjes... die "kosten tijd". Dat is een samentrekking van "vragen tijd" en "kosten geld". Dat zijn nu net twee dingen des levens die je niet altijd zomaar voor het grijpen hebt, wanneer jij - of ik, want ik ben misschien wel de koppigste van de twee - dat wilt. Dus komt daar nog bij: geduld. Verven was geen issue voor ons, zelfs niet bij + 30 °C. Verlichting kiezen, decoratie scoren, kasten ophangen en de rommel uitmesten zijn dat een beetje meer.

Dus van de woonkamer kan je bij een etentje al een idee hebben, al ligt de finetuning voor je ogen te wachten. In de logeerkamer is het soms tijdens de wekelijkse wasmarathon een beetje schuiven en verzetten en in de slaapkamer mogen er wat meer ruwe kantjes komen (nvdr, het gaat hier over een stuk rond huisdecoratie. Voor andere slaapkamergerelateerde zaken verwijs ik u graag door naar de blog van Mevrouw Liekens en Co).

Maar de keuken... De keuken is qua aankleding al vanaf het moment dat de wasmachine nog verhuisd moest worden zo goed als af. In onzen beginne... Was er de keuken: de verlichting, het gasfornuis, de vaatwas, de tafel, de tafeldecoratie, de aperobenodigdheden, de mixer en blender, de fake-Ikea-Creuset, de wijnglazen, de weegschaal, de oven ... de hele battaklang.

De keuken is het centrum. Onze thuis is waar onze keuken staat.

Traditie

'k Las het pas nog in een van de tientallen culinaire tijdschriften op de trein Brussel-Zuid - Leuven om 17.43 uur: traditie is trendy. We huren weer een volkstuintje om onze eigen boontjes te kweken en doppen, we trekken naar de visboer op de markt om er onze visbouillonbenodigdheden te scoren, we bakken ons eigen donker brood en Le Creuset verkoopt beter dan ooit.

En daarbij is ook de klassieke Römertopf-stoofpot meer dan terug van weggeweest van weg van teruggeweest. Het principe is eenvoudig en traditioneel: een Duitse uitvinding gemaakt van klei die de warmte tijdens het stoven gelijkmatig verdeeld. En surplus: het geheel van stoverij is ook nog eens gezond, want de ingrediënten stoven in hun eigen vocht en toevoeging van vetstoffen is niet tot nauwelijks nodig. 

Ik smulde van traditie tijdens een traditie: tafelen bij de ouders van my big love. En "traditie" blijft de rode draad, want zoals het hoort had de schoonmama het vlees - deze keer een lekker eendje dat nog net "kwak" zei voordat het de oven in ging - gekregen van haar broer... Vers uit het veld. Proper gemaakt weliswaar, want zo ver blijft traditie ook weer niet overeind. Er is toch sprake van enige vooruitgang in de wereld - gelukkig - ook in de culinaire wereld.

Maag, hart, lever, hals... en de hele rest van het beestje maakten kennis met de Duiste klei van Römertopf. En wat dankte ik mijn schoonmama daarvoor. Want het was simpelweg verrukkelijk, toch "de hele rest", want met maag en andere delen van de inwendige huishouding kan je me niet zozeer plezieren. Voor het recept had ze - eveneens gelukkig - gekozen voor een afwijking van de Peking Duck, appelsienen of andere zoetige fruitigheid. Ze ging rechttoe rechtaan en eigenzinnig voor olijfjes, tomaat, ui.

Geserveerd met rauw witloof uit de eigen (volks)tuin - of course - en  gekookte aardappelen - idem dito - gaf dit een gerecht dat "dag" zei tegen de winter en lonkte naar de frisse lente. Iets wat ik op dat moment echt kon smaken.

Dansen in gipsy-stijl

Mijn buikdanslerares haar buik is iets te - euhm - "buikig" geworden om nog te - euhm - buikdansen. Neen, ze at niet onverantwoord dagelijks hamburgers, frieten, kebabs om zo toch ettelijke kilo's aan te komen. Ja, ze verwacht wel een kleine buikdanser die binnenkort kennis wil maken met de wereld, dus nu werd het tijd om haar lichaam wat rust te gunnen. En zodoende verdiep ik me momenteel niet zozeer in de klassieke kant van de oriëntaalse dans, maar wel in de oeroude, volkse vormen. En daarbij hoor ik vooral de term "gipsy" vallen.



"Tof", dacht ik alzo bij mezelf, terwijl ik taferelen van kleurige woonwagens, wijdgestrekte bossen, gitaren, mannen met snorren, machosime, verdrinken van verdriet, diepgaande vrolijkheid, vriendschappen, tientallen lagen drukbedrukte kleding en veel zon in een werelddeel dat zich uitstrekt van de Adriatische kustlijn en de Zwarte zee tot aan de Perzische en Omaanse Golf en de Arabische zee voor me zag. Tony Gatliff, Goran Bregovicc and friends: here I come.



Draaide dat even anders uit. Ik sta nu wekelijks in een voor mij onnatuurlijk ritme - iets dat lijkt op "pom, pom, pom, pompom" - te klappen en te dansen. Dat gaat nog. Het ritme herkennen in de "droge", "trage" muziek ligt al moeilijker. Het verschil tussen liedje 1 en 2 wordt door mijn hersencellen niet met duidelijk onderscheid herkend. En alle passen lijken, op één na, allemaal heel sterk op elkaar met uizondering van de handbewegingen. Die passen dans ik dan telkens ettelijke minuten na elkaar. Het minst wat ik kan zeggen, is dat ik dit niet gewoon ben. Maar dat is niet erg: nieuwe dingen verrijken. Wat ik òòk kan zeggen, is dat ik voorlopig hierin nog niet gevonden heb wat ik zo heerlijk vind aan dans: de opzwepende ritmes, het voelen van de muziek, de drive, de vrolijkheid, de energie.



Maar ik geef nog niet op. Ik hoop Tony en Goran nog tegen te komen. Pom, pom, pom, pompom. Pom, pom, pom, pompom ...

De kroon op het varkensvlees

Kijk, een entrecote ken ik. Een kippenborstje kan ik er ook nog tussenuit halen. De hals van een eend is me sinds afgelopen weekend ook niet meer onbekend in de stoofpot. Lamskroon is een van mijn all time favourites, dus dat vind ik zelfs op de tast. Een brochette is een weggever en schenkels zou ik ook kunnen voorzien van het juiste etiket. Alleen van varkenskroon had ik tot de laatste reclamefolder van de Delhaize niet gehoord. Het is niet dat ik me er niets bij kan voorstellen. Bij nader inzien kan je dat gedeelte - mits wat kennis van de andere leden van de slagerij - ook wel ergens op het zachtroze lijf van een big projecteren... ter hoogte van de rug.

Varkenskroon dus. In de kookpot. Op Brabantse wijze, met Kempische me-touch. You'll see. 

In je rode Delhaize-mandje voor een tafel van 4 tot 6 personen:

1 varkenskroon van ong. 1,25 kg

een nootje boter

150 gram gerookte spekreepjes

1 grote ui

1 eetlepel bastardsuiker

1 flesje blonde Florival (of Kempische Westmalle blond)

1 kg grondwitlof

15 cl verse room(vervanger)

evt bindmiddel voor sauzen

gehakte peterselie

zout en peper

Me-touch:

champignons

sojascheuten 

Aan het kookfornuis:

Laat het vlees op middelhoog vuur aan alle kanten braden in een stoofpon met boter. Kruid met peper en zout en haal de pot van het vuur. 

Laat in een andere pan de spekreepjes samen met de fijngehakte uit op middelhoog vuur fruiten. Voeg de versneden me-touch champignons toe.

Doe dit alles bij het vlees in de stoofpot. Voeg de basterdsuiker en het bier nog toe en dek af. Laat ongeveer 1 uur en 10 minuten sudderen op een zacht vuurtje. Draai regelmatig om. 

Stoof het witloof. Leg apart en hou warm. Wok de me-touch sojascheuten. 

Voeg de room toe aan de stoofpan. Doe er een beetje bindmiddel bij en laat nog 5 minuten koken zonder deksel. Breng verder op smaak en doe er de gehakte peterselie bij. 

Snij het vlees in plakken en dien op met de groenten, de saus en gekookte krielaardappeltjes. 

Ook lekker met het klassieke varkensgebraad

Chili con Vino e Chilli con Carne

Wijnproefavonden na het werk, onder bevriende collega's, dat leek ons wel eens wat. Vernieuwender dan de - toch niet te versmaden - Pictionary-avonden. De nieuwe lover van een van de bevriende collega's bracht ons het idee op een dienblaadje: eerste kennismaking en waar praat je over? Juist, eten en wijn. Samen met de CEO van zijn bedrijf en enkele andere reserveren ze vanaf een uur of 5 à 6 de grote vergaderzaal- jaaaa, op het werk - en sleuren ze de wijnflessen aan. Om de wijn kort nadien weer uit te spuwen, samen met termen als "rijp rood fruit", "tannines" en "afdronk".

De nieuwe lover en zijn vriendin

Dat kunnen wij ook, én - of course - beter, dachten we. Alleen speelde het op dat moment niet in mijn hoofd dat het meteen aan mij en mijn lover was om dat te bewijzen. Kuch. Ik selecteerde ooit een wijn omdat ik die "toch wel specifieke en speciale smaak" "heerlijk bizar vond". Trots liep ik met - meteen - een fles van die unieke wijn naar mijn date (nvdr, de lover van nu, dus de man getuigde gelukkig wel van gevoel voor humor en rariteiten), die hem na de eerste druppel contact met zijn lippen stante pede ging omruilen en de ober verordende deze fles leeg te gieten, wegens overduidelijke en overdadige kurksmaak. Kuch. Schuifelt zenuwachtig op haar stoel.

Maar, er is meer voor nodig dan wat faalangst en woorden als "tannines" en "palet" om ons uit ons lood te slaan, dus laadden we naast de benodigdheden van op ons boodschappenlijstje ook telkens enkele flessen wijn in onze winkelkar. Herkomstland: Chili. Een land waar de wijnranken nog vrij gebleven zijn van ziektes en dat dus goede wijnen voor een eerlijke prijs levert.

Ingredients Chili con Carne

 Gewapend met een plank vol Italiaanse fijne vleeswaren - hoezo, enkel droog brood bij wijnproeven? - en zachte Italiaanse kazen, een beamer, een Ipad (danku pieieieieieiep), een mooie en interessante presentatie, zeven flessen wijn voor zes personen, een pak Spa Marie Henriette en een nep-Creuset vol Chilli con Carne gingen we van start voor een avond woorden spuwen: "rijp rood fruit", "braambessen", "leder of rijpe vijgen?", "houterig", "kruidig", "frisse citrustonen", "zacht", "volle nasmaak" en allerlei home made uitdrukkingen die ik u hier nu bespaar... Kwestie van me te beschermen tegen het verwijt van amateurisme.

Het eindklassement

WIT

1. Amplus Sant Ema - Chardonnay 2009 (Vinipur - Leuven, € 10,50)

2. Santa Rita 120 - Chardonnay 2009 (Carrefourke, € 5,39)

3. Tarapaca - Sauvignon Blanc 2009/2010 (Colruyt - € 4,99)

ROOD

1. Amplus One - Carmenere, Syrah, Carignan 2006 (Vinipur, € 14,90)

2. Novas Limited Selection - Carmenere, Cabernet Sauvignon 2009 (Bio Planet en Beste Koop in de wijngids van Test-Aankoop, € 5,99)

2. Don Reca Vina la Rosa - Cabernet Sauvignon, Carmenere, Merlot, Syrah 2008 (Delhaize, € 11)

...

...

...

75. Cuvée Vlierbeek - Merlot 2009 (Delhaize, € 3)

Stomende weldadige dampen

Het weldoende effect van water en warmte was al gekend door mijn voorvaderen en voormoederen uit ver vervlogen tijden. Wreedheden zoals het afhakken van handen en ze aan de poorten van het Forum Romanum nagelen, werden door de Oude Romeinen afgespoeld en uitgezweet in hun thermae. Hoewel het Romeinse Rijk volgens mijn bronnen niet reikte tot aan de Gele Rivier, kwamen ook de Chinezen samen in badhuizen om zich te wassen, te ontspannen en om te zweten (cfr. de prachtige film Shower). De oudste bewoners van Amerika hoopten al zwetend in hun tipi's in contact te komen met de geesten van hun overleden broeders. En Finse houthakkers zochten heil en warmte in kuilen afgedekt met boomstammen en verhit met stenen. 

Water en zweten zijn goed voor een mens. Er is wat tijd overheen gegaan tussen de Oude Romeinen en nu, maar ik had wat claustrofobische angsten te overwinnen en de stress moest groot genoeg zijn. Maar juich en spring: ik kan het nú beamen. Terwijl ik in mijn aqua heaven lag te brubbelen en pruttelen, starend naar een sterachtig verlicht plafond kon ik me niet eens meer herinneren waarom ik die voormiddag mijn baas zo naar een ontzettend lelijke plek had verwenst. Na een achttal minuten - het vergt heel wat moed en tijd om angsten zoals claustrofobe en verstikkingsangst weg te werken, dus acht minuten is al een eeuwigheid. Een beetje begrip graag - warmte en puffen in een houten hutje onder mijn persoonlijke sterrenhemel voelde ik weinig meer van de vervloeking van de wereld die ik om 14u die dag beleefde.

En die constante cyclus van bubbelen, ploeteren, drijven, rusten, zweten, druipen, loskomen, verhitten, afkoelen, drijven, bubbelen en weer zweten en rusten zou me nooit tot vergiffenis drijven voor de ergste gruweldaden - absolutely not necessary - maar deed wel alle kleine, persoonlijke ergernissen, kwetsuren, vermoeienissen, bekommernissen en zorgen smelten als een klontje Solo in mijn Creuset-pot, excusez-moi, Le Creuset-pot. Ik begreep geen jota meer waarom ik zaterdagnacht zo krikkel was geweest, waarom ik woensdagochtend bijna in tranen was van vermoeidheid, waarom ik me zo druk maakte over de tweede helft van februari, waarom die soep toch altijd zo heet opgediend werd en ik niet stante pede inzag dat een beetje blazen de boel wel zou afkoelen.



Volgende keer tref je me - krap - aan in mijn badkuip, mét tentzeil, stenen en stoom, úrenlang. En pleit ik vanaf nu inclusief sandwichbord om voor saunahuisjes op het werk, hammams in het station, dompeltonnen op café, bubbelbaden in het cultureel centrum. Water en zweten zijn de nieuwe therapie!